maandag 27 maart 2017

Ik denk dat juist dit ons goede professionals maakt... Sietske





Ze werkt als persoonlijke begeleidster bij mensen met een verstandelijke beperking. Hier een klein stukje van Sietske:

In eerste instantie herken je mij niet. Je hoofd werkt trager dan dat het eerder deed.
Als ik wat dichterbij kom, lijkt het kwartje te vallen en lichten je ogen op en krijg ik een glimlach die mij ook doet glimlachen.

'He ouwe mopperkont!'. Terwijl ik je begroet steek ik mijn hand uit om de jouwe aan te raken. Je pakt hem vast terwijl jij je hoofd naar de verpleegkundige draait en naar mij wijst. 

zondag 26 maart 2017

Creatieve uil en knopen in de lucht...


Koppige knopen,
Lastige lijm.

Gele glazen,
Blauwe bubbels...



Uitputtende uilen,
Kleurvolle kleurpotloden. 

Bijzondere boekenliefde,
Dwarrelende details...


Ontwerpers:
Ryan, Roselinde
& MaMa Silvy 

vrijdag 24 maart 2017

Marianne: "Noem het rouwen..."




Een getuigenis geschreven door Marianne Jacobs.
Herkenbaar en ontroerend geschreven... Ik kan het niet aan mijn lezers voorbij laten gaan, zonder dit extra in de kijker te zetten in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer. Met toestemming om deze te delen.



"Mam, wij gaan."


Hoe doe je dat? De zorg voor je moeder die aan Alzheimer lijdt, overdragen aan anderen. Wat vertel je, als je haar in haar jas helpt en voorgoed meeneemt naar een zorginstelling. Wat vertel je niet? 
En… hoe vertel je tegen jezelf dat het zo goed is? Dat je genoeg hebt gedaan en dat je weer een eigen leven mag gaan lijden?
Een handleiding of een draaiboek zou erg fijn zijn, maar ze zijn niet in de boekhandel verkrijgbaar. Kan ook niet, want elke situatie is verschillend en iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Ik kan alleen maar vertellen hoe het voor mij was om mijn moeder te verhuizen naar een nieuwe plek, waar ze hele goede zorg krijgt en waar ik haar kan komen bezoeken zo vaak ik wil.

donderdag 23 maart 2017

Huilen van het lachen… door Ellis










"Ellisvertellis" is een Facebook Pagina waar Ellis humorvolle ervaringen deelt die zij als verpleegkundige meemaakt. Ik nam contact met haar op en dit verhaal mocht ik van haar delen... Lees mee, slik je tranen in en sluit af met een warme glimlach. Respect voor dit kunnen! Ga verder Ellis, met jouw gouden hart voor de zorg! Bedankt om dit met ons te delen!



foto van Ellisvertellis.

Huilen van het lachen…

"Ik steek mijn paarse sneaker samen met het onderste stuk van mijn witte broek door het gordijn wat de deuropening afsluit van de rest van de afdeling. Daarbij maak ik een of ander maf geluid. Je zou het een ritueel kunnen noemen wat er,  na vele weken intensieve zorg voor Jacques, is ingeslopen. “Goedemorgen Sjaak, it’s me! Ben je er klaar voor?“, groet ik de bijzondere man die in het bed ligt. 

Werkend in de zorg, ben je eens in de zoveel tijd zodanig bij een situatie  betrokken, dat je ‘m thuis nog eens overdenkt of dat die je altijd bij zal blijven. 

Héél soms kruipt iemand zelfs een beetje ‘onder je huid’. Dat kan om de persoon zelf zijn, om een bijzondere casus of om een schrijnende situatie. In dit geval betrof het eigenlijk al deze facetten. Graag geef ik een inkijkje in de, voor mij, memorabele maanden, die ik met een van de meest optimistische, humorvolle en inspirerende personen die ik ooit verpleegde, mocht beleven. Al doe ik hem tekort met tekst op één A-4tje en geldt hier het cliché: ‘Je had er zelf bij moeten zijn!’. Maar toch, ik doe een poging…

dinsdag 21 maart 2017

Wereld Down Syndroom Dag 2017




Voor mij zijn het geen kinderen met 'die ziekte'. Voor mij zijn het kinderen met nét dat ene méér... Unieke kinderen, zoals iedereen is: uniek. Mooi op hun eigen manier! Zoals jij en ik! 

Wekenlange stage, maanden en jaren speelpleinbegeleiding bij die 'speciale' kinderen. Iets mooi's om bij te schrijven op mijn CV... Maar voor mij ging het dieper! Al vanaf de eerste dag hebben zij mijn hart gestolen met hun eerlijke woorden en stralende glimlach! Die liefde en de dankbaarheid die je van hen krijgt... Ook zij zijn mooi! En ik heb groot respect voor alle mensen die aan hun zorg verlenen: van schooljuf tot familie! 


Het is vandaag Wereld Down Syndroom Dag 2017. 

maandag 20 maart 2017

Jeanine vertelt over Alzheimer




Vandaag in de kijker, in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer:

Dit is Jeanine, Mevrouw Vos, er is bij haar de diagnose Alzheimer vastgesteld. In dit filmpje getuigd ze heel oprecht over hoe mensen daarmee omgaan...



 Klik voor het filmpje van Mevr Vos


"De buitenwereld is koud. Niet alle mensen zijn koud. Maar de buitenwereld is koud wat Alzheimer betreft."

Hoe ze haar angst toegeeft dat ze bang is om in contact te komen met mensen die hier niet mee kunnen omgaan... 

Samen met haar wens ik dat meer mensen in deze wereld Alzheimer gaan begrijpen! 

Silvy 


Bron: https://samendementievriendelijk.nl/ervaring-jeanine-vos

zondag 19 maart 2017

Sprakeloos: "Dat is geen mens. Dat is mijn moeder."




Sprakeloos, de verfilming van de succesvolle roman van Tom Lanoye. Hiervoor extra aandacht in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer. Vanaf 15 maart 2017 kunnen we hem bewonderen in de bioscoop: 


 Ga naar Youtube sprakeloos

Het leven van de succesvolle schrijver Tom Lanoye wordt ondersteboven gekeerd wanneer zijn moeder onverwachts een beroerte krijgt. Door afasie verliest ze haar taal...

"Een verhaal over een definitief afscheid, het is zo moeilijk om een geliefde af te geven."

vrijdag 17 maart 2017

In de kijker: Zorgen met je hart! Peggy De Laet





 Ga naar Facebook Ookmijnzorg


Zelden komt het voor dat een blog mij zo aangrijpt, maar bij het lezen van deze getuigenis was ik even totaal sprakeloos! Het is zo oprecht verteld, en ook voor velen zeker herkenbaar... Ik had de tranen in mijn ogen, lees even mee met de blog en getuigenis door Peggy De Laet:



“Behandel een ander zoals ge zelf behandeld wilt worden.”


Alléz, doe eens voort
Woensdagavond, 20:15 uur . Gebonk op de deur. Sinterklaas, flitst het door mijn hoofd. “De thuisverpleegster” klinkt het. “Om u in ’t bed te leggen.”. Met tegenzin laat ik haar binnen. “Beetje vroeg” laat ik me ontvallen.” De enige reactie die ik krijg: “Ge moogt uw tanden uitdoen. Dat poetst gemakkelijker”. Eentje met humor? Oh, nee. Ze meent het. Ongeduldig kijkt ze me aan: “Alléz, doe eens voort, ge zijt niet mijn enige patiënt”. Ik probeer duidelijk te maken dat ik nog veel te jong ben voor een paar losse tanden en een kunstgebit. Morgenavond kruip ik wel met kleren aan in bed. Dan kies ik wanneer ik ga slapen. Nog wel even bedenken hoe ik mijn schoenen uit ga krijgen.

woensdag 15 maart 2017

Dank voor de zorg!



Vandaag deel ik het eerste verhaal in mijn nieuwe rubriek: "Zorg Zonder Nummer". 
Een openhartige getuigenis van Jane (pseudoniem) over hoe ze benaderd werd tijdens haar chemo behandeling... Over pijn en doorzettingsvermogen...

Bedankt Jane, om jouw verslag met ons te delen!


In mei 2013 werd ik tijdens mijn chemo behandeling zo ziek dat ik nogmaals werd opgenomen in het ziekenhuis. Het was al de 4 de keer dat ik voor enkele dagen werd opgenomen, meestal was het maar voor één of hoogstens twee nachten, maar deze keer zouden het 28 nachten worden. Alle dokters en alle verpleegsters kenden me al, zelfs de poetsvrouw Conny kwam al eens een babbeltje slaan en dat ging niet alleen over het weer of over eten, maar er werden al weleens persoonlijke verhalen verteld.

"Het was alsof ik een persoonlijke verpleegster had die er altijd was voor mij."

dinsdag 14 maart 2017

Waarom bloggend de laptop op mijn schoot?


De zon schijnt door ons raam, maar het is nog net iets te koud om buiten te gaan liggen. Mijn man is niet thuis. "Zit je wéér op die laptop?!" Zou hij al lachend zeggen. Bloggen is echt een me - moment, en vooral het schrijven is een ontspanning voor mij na mijn zware werkdagen. Een uitgelopen hobby, kan ik het gaan noemen.

Maar waarom ben ik in hemelsnaam beginnen bloggen?

Ik zou zo een warme sjaal kunnen aantrekken en in de eerste zonnestralen kunnen gaan zitten buiten op een comfortabele ligstoel met een goed boek. Waarom verkies ik dan mijn knusse bank, met de huiskat naast me? Ik heb net mijn lievelingsprogramma uitgekeken, maar verder lijkt niets me interessant. En de snoepkast is ook al geplunderd, de buit ligt naast me. En toch ga ik niet tekenen of knutselen, maar zit ik weer met die laptop op mijn schoot! Een echte blogger kent dat gevoel.


Ik denk dat het een gevoel is zoals bij een dagboek: mijn gevoelens moeten eruit!

Waarom zet je het dan niet op papier, zoals vroeger? Waarom moeten die verhalen online zodat iedereen die kan lezen? Waar ik vroeger al mijn diepste gevoelens voor mezelf zou willen houden, roep ik deze dagen al graag eens iets luid over de daken. Ik breek stilletjes aan die zware muur rondom mij af, en

ik wil dat mensen me zien zoals ik ben!

Later als mijn kinderen allemaal kunnen lezen, als ze groot of een tiener zijn dan wil ik dat ze op mijn blog lezen wie ik echt ben! Geen modepopje of een geitje dat zwijgzaam de kudde volgt. Maar wel een mama die durft opkomen voor haar eigen mening!

Ik zet op mijn blog veel punten in de kijker. 

Taboes zoals roddelen ook een vorm van pesten is, of verlies van een dierbare kan hard zijn, wil ik ter sprake brengen. Ik wil mensen in de kijker zetten: zoals mensen die in de zorg werken, of hun inzetten voor opvang voor kinderen met een beperking, ...


Ik wil dat mijn kinderen later lezen dat ik hun liefheb, 

door alle hoogte en diepte momenten heen. Onvoorwaardelijke liefde! Ik wil dat ze het verhaal kunnen lezen over mijn leven, ons leven, zoals het is. Met rozengeur en maneschijn, maar ook met de minder positieve kanten.

Ik wil dat ze lezen waar ik op deze leeftijd mee bezig ben. 

Welke emotionele verhalen ik belangrijk vind. Wat er allemaal in mijn hoofd ronddraait. Misschien zijn ze op mijn leeftijd wel zelf met deze dingen bezig in hun gedachten. Laat ze maar weten dat ze met alles bij me terecht kunnen, dat ik een open mind heb.

Waarom ben ik beginnen bloggen? Niet alleen zodat mijn kinderen dit later kunnen lezen, maar ook omdat ik wil dat de wereld dit nu leest! Ik wil dat de punten waar ik nu nadruk op leg, ook andere mensen gaan doen nadenken en inspireren. Ik wil een boodschap meegeven aan al mijn lezers:

Het mooiste geschenk dat je kan krijgen: is jezelf mogen en kunnen zijn!

Want jij bent het waard! Ik ben het waard! Wij zijn het waard! Want we zijn allemaal mooi, en uniek op onze eigen manier!

Liefs, Silvy



zondag 12 maart 2017

Oproep voor: Zorg Zonder Nummer




"Zorg Zonder Nummer" dat is mijn nieuwe rubriek. Een bundeling van verhalen en getuigenissen, van mensen die te maken krijgen met zorg. Deze wil ik in de kijker zetten, omdat ik wens dat de zorg mee aandacht krijgt! Mensen moeten niet behandeld worden als een nummertje op papier zonder naam. Iedereen verdient een aangepaste zorg, tijd en respect!

Want zorg dat draait om mensen, zonder een nummer!



Een oproep:

Voor wie?

Van jonge pasgeborene tot oude bejaarde mens. Zorgverleners: Verpleegkundige, Zorgkundige, Mantelzorger, van kuisvrouw tot directeur. In een rusthuis, ziekenhuis of gewoon thuis. Een vroedvrouw, huisarts, spoed dienst, keuken, ...

Iedereen krijgt te maken met zorg. 

Niet alleen een ZorgVerlener kan zijn verhaal delen, maar ook een ZorgVrager! Heb je zelf zorg ontvangen thuis of in het ziekenhuis. Of gaan schrijven over een onbegrepen ziekte, alles kan! Want zorg is zo ruim...


Wat?

Een eenmalige gastenblog. Dat kan een kort stukje zijn, mag ook een lang verhaal zijn. Omdat mijn blog een persoonlijke hobby is, kan ik jullie hiervoor niet betalen. Maar laten we samen de visie delen dat er meer aandacht moet komen voor de zorg!

Wil jij je verhaal - getuigenis delen? Dan ben ik op zoek naar jou! 

Heb jij zelf een blog, dan is er zeker de ruimte om jouw sociale media mee in het licht te zetten.

Mail naar: meerdaneenmama@gmail.com

Mogelijke onderwerpen:

zaterdag 11 maart 2017

The Free Willy Story van Keiko in de kijker!



Afbeeldingsresultaat voor free willy

Wie keek er mee naar de tweede film van Free Willy deze avond op Vijf? 

Toen ik jong was hadden de films heel veel bewondering van me, en nu ik vandaag mijn eigen kinderen zo gefascineerd zie kijken... Ben ik blij dat ik een klein stukje nostalgie kan laten zien!

Wisten jullie dat Willy eigenlijk gespeeld wordt door KeikoAls jonge orka werd Keiko in 1979 gevangengenomen door IJslandse jagers om daarna doorverkocht te worden, en te moeten leven in een bassin. Keiko is terug in de vrije natuur los gelaten... Een heel avontuur! Kijken jullie mee met 

The Free Willy Story: Keiko's Journey Home: (You-tube)


vrijdag 10 maart 2017

Update over onze driepoot: Loulou


 Kerstmis onmacht

Het is al van verleden jaar met kerst geleden dat onze kat Loulou heel ons feestdagen op stelten zette... Lees dat verhaal hier mee. Ik wou jullie een kleine update geven over "onze driepoot". Alles gaat zeer goed, ze is vlot genezen. De dokter zei dat het echt een sterk beestje is, ik was wel fier. We proberen ze binnen te houden, en al glipt ze af en toe naar buiten omdat we de deur vergeten toe te doen, toch komt ze altijd trouw terug. Ik ben blij dat we nog enkele jaren hebben kunnen toevoegen aan haar leven! Ze is mijn beste dieren vriendin, en ze ziet er zo gelukkig uit op deze foto!

Liefs, Silvy


 je beste vriend gedichtendag

dinsdag 7 maart 2017

Het radarwerk in een team... Mijn gastenblog bij Vrouw op eigen benen


 Ga naar vrouw op eigen benen

In het radarwerk van een horloge, zijn alle delen onmisbaar!

Mijn maandelijkse gastenblog bij "Vrouw op eigen benen" staat weer online! Ik ben er fier op, en wil mijn enthousiaste gevoel met jullie delen! 

In deze blog vertel ik over het belang van samenwerking in een team. Dat als we onze krachten en specialiteiten bundelen, samen met afspraken en vertrouwen. We zo kunnen streven naar hetzelfde doel in de visie van een organisatie.
"Ieder lid van het team is onmisbaar, en draait mee in een groter geheel. Daarom is teamwerk belangrijker dan m’n denkt…"
Lezen jullie mee? 
Liefs, Silvy

zondag 5 maart 2017

Supermama houdt vol!





Die woorden heb ik al zo vaak gehoord.
Het raakt me, ook al zeg ik van niet.
Maar nu, na alle resem ongeluk én geluk al dit jaar,
heb ik het gevoel dat ik wil schreeuwen:
“Oh nee? Denk je dat?
Dat zullen we nog weleens zien!”
Want wie blijft er op twee benen rechtstaan?
Deze mama toch wel!
Zelfs al val ik van mijn brommer af
of heb ik slapeloze nachten,
ik geef niet op! 
Als ik val dan ga ik meteen weer rechtstaan.
Ik sta klaar met mijn zorg:
zowel voor mijn werk als voor mijn gezin,
mijn huishouden, mijn vrienden, familie.
Alles draait verder, en ik ga door!
Ik hou het vol!

Meer dan een MaMa: SuperMaMa!

woensdag 1 maart 2017

"Mijn naam is MC Kleuver..."


 Ga naar McKleuver

"Mijn naam is MC Kleuver en ik schrijf voor het eerst op de blog van Silvy. Het eerste wat je van mij moet weten, is dat ik autistisch ben. En dat dat helemaal niet erg is.

Het maakt mij toch wie ik ben en tot hoe ik wil zijn. Ten slotte weet ik ook niet beter. Mijn autisme is vooral te zien aan mijn sociale vaardigheden, waar ik regelmatig trainingen voor heb gehad. Daarnaast ben ik niet goed in samenvatten, neem ik iets letterlijk als mensen dat niet zo bedoelen en ondervind ik zo af en toe met problemen als het anders loopt dan verwacht. Gelukkig ben ik wel uniek.

Ik, jij, allemaal
Uniek zijn betekent letterlijk dat er maar één van is. Dat is natuurlijk helemaal waar. Van elk mens, elk dier en elk ander organisme op deze planeet is er maar één. Uniek zijn is kostbaar. Dat is de boodschap die ik met deze blog aan ieder wil meegeven. Het maakt niet uit wat je met je leven doet, als je er maar plezier in hebt. Dat is voor mij het belangrijkste. We doen er namelijk allemaal toe. Een aantal andere woorden die bij uniek horen zijn: ongewoon, fantastisch en alleen in zijn soort.