vrijdag 24 februari 2017

Verhaal van Joyce, Week tegen Pesten.




Wat ben ik enthousiast dat ik weer een eerlijk verhaal met jullie mag delen! Vandaag een oprecht verhaal van Joyce. Op haar blog kun je lezen over haar leven met Lupus en

"hoe ik mezelf probeer te ontwikkelen en opzoek ga naar een manier om steeds dichter bij het bereiken van mijn doelen en dromen te komen."

Bedankt Joyce om jouw openhartige belevenissen met ons te delen in deze rubriek! 
Blijf vooral jezelf! Want ook jij bent uniek en mooi zoals je bent! 

Liefs Silvy 




Hoi! Mijn naam is Joyce, ik ben 24 jaar en blog op www.enjoycelife.nl. Ook ik zou graag mijn verhaal willen delen in de Week tegen Pesten. Zowel op de basisschool als op de middelbare school ben ik gepest. Jarenlang, tot ik voor mezelf opkwam en er iets tegen deed.  Ik vind het goed dat er een week is waarin er aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp, want het lijkt nog steeds of er een taboe op heerst en het komt nog steeds veel te vaak voor. 


De eerste jaren van de lagere school gingen prima. Eigenlijk herinner ik me er weinig van, misschien omdat ik te jong was of misschien heb ik die tijd diep weggestopt. Ik had altijd best een aantal kinderen op mijn kinderfeestjes en werd op mijn beurt bij hun uitgenodigd. Toch ging het ergens mis op een gegeven moment. Hoe of wat precies weet ik niet precies, maar ik leek er buiten te liggen. Zelfs een van mijn vriendinnen deed mee met de pesters, achteraf gezien waarschijnlijk omdat ze bang was zelf slachtoffer te worden.

Leraren deden er weinig aan en een echt anti-pest beleid was er in die tijd nog niet.  Steeds ongelukkiger werd ik en ging absoluut niet met plezier naar school. Een nadeel was dat alle klasgenoten ook nog in de buurt woonden. Ook buiten schooltijd kwam ik ze dus tegen. In groep 7 of 8 werd ik door een lerares uitgemaakt voor viswijf, omdat ik schreeuwde tegen een van mijn pesters, die weer eens wat afpakte. Hem werd steeds de hand boven het hoofd gehouden. Talloze keren ben ik van een enorme zand bult geduwd en werd ik opgewacht na school. Bellen naar huis, om me te halen, mocht ik niet van mijn juf.

In groep 8 had ik al mijn moed verzameld om er een spreekbeurt over te houden. Ik vond het doodeng, maar hoopte dat ik op die manier het pesten kon stoppen. Dat ze zouden inzien wat ze aanrichtten met het steeds weer als laatste kiezen met gym en alle andere pesterijen.  Het hielp, het pesten stopte en ik kreeg een 9 voor mijn spreekbeurt. Maar ja, na groep acht ga je natuurlijk van school. Op de middelbare begon alles opnieuw…


Nieuwe leerlingen, gecombineerd met een paar die ik al kende. Een goed nieuw begin had het kunnen zijn. Helaas was niets minder waar. Weer begonnen er pesterijen tijdens de gymlessen, maar ook tijdens de lessen. Mijn mentor (hij was ook onze gymleraar) zei alleen ‘niet meer doen hè,’ tegen de pesters, maar uiteraard hielp dat niets. Een keer ben ik kwaad de gymles uitgelopen. Hij kwam me achterna en stuurde me terug. Hij had geen idee van wat zich er af speelde. Dat eerste jaar meldde ik me ook heel vaak ziek en had last van gedachten over zelfbeschadiging. Dit heb ik overigens nooit gedaan.

Toen ik in de tweede klas zat, was ik er op een gegeven moment zo klaar mee dat ik naar de teamleider ging. Met hem heb ik meerdere gesprekken gehad. Evenals met de maatschappelijk werkster van de school. De vertrouwenspersoon heeft uiteindelijk, een aantal weken later, in de klas een hele ‘preek’ gehouden over pesten. Ook dit hielp. Voor de tweede keer was ik voor mezelf opgekomen en het hielp! Dit gaf een heel goed gevoel. Ze hadden zelfs niet door wie ze pestten bleek na de ‘preek’.

Waarom ik ben gepest snap ik nog steeds niet. Dat het veel invloed heeft op mijn zelfbeeld en vertrouwen in mensen staat wel vast. Dit merk ik na minstens 10 jaar nog. Ik wil jullie meegeven om te praten wanneer je gepest wordt. Kom voor jezelf op en bespreek het met iemand die je kunt vertrouwen of desnoods een psycholoog. Het kan echt helpen om op die manier hulp te krijgen en te zorgen dat het stopt. 


     Joyce  Facebook

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!