Lees mee met het
verhaal van Anne, 28 jaar. Zij is een bijzondere dame met chronische migraine. Een ondernemer met een eigen bedrijf die daarbij ook nog eens autisme heeft,
maar toch zo dapper is om zelfstandig te worden! Zij deelde verleden jaar met
de Week tegen Pesten haar verhaal op Facebook. Ik mocht dit van haar vandaag
terug in de kijker zetten. Ikzelf herken er zinnen in die ik zelf ook in mijn
eigen levensverhaal zou kunnen plaatsen… Spijtig, dat net zulke verhalen zo
herkenbaar zijn voor veel mensen! Want ook buitensluiting is een vorm van
pesten!
Op haar eigen blog: http://a-typist.nl vind je veel van haar terug.
Maar deze zin zal me zeker bijblijven:
‘Anne is een soort Dreft: een klein beetje van
haar heeft een groot effect.’
“Afgelopen week was de
Week tegen Pesten. Of zoiets helpt? Joost mag het weten. Maar
wat mij
betreft is het goed als er eens per jaar extra aandacht voor is. Daarom schrijf
ik ook mijn persoonlijke ervaring op. Voor iedereen die er misschien herkenning
of hoop in vindt, voor jezelf of je kinderen.
Hoe ik precies gepest
werd kan ik je nog steeds niet vertellen. Ik werd niet geslagen of geschopt en
ik werd ook nauwelijks uitgescholden (met uitzondering van de gymles). Ik heb
er zelfs weleens aan getwijfeld of ik wel echt gepest werd. Lag het niet aan
mijn interpretatie daarvan? Ik ben per slot van rekening door autisme wat
minder vaardig in het interpreteren van sociale signalen...
Van het pesten op de
basisschool herinner ik me weinig. Misschien verdrongen. Ik weet wel dat het
gebeurde en wie het deden. Ik weigerde mijn vriendschap met het pispaaltje van
de klas op te geven en werd er daardoor zelf één. Ik kan me nog herinneren dat
ik naar de meester stapte om te vertellen dat het meisje dat tegenover me zat
me pestte en dat ik niet meer tegenover haar wilde zitten. Toen ik 's middags
op school kwam, waren alle zitplekken in de klas veranderd. Ik kan me de
knipoog van de meester mijn kant op nog voor me zien: hij had het probleem
opgelost zonder de aandacht op mij te leggen. Wat was ik hem dankbaar.
Ik kwam redelijk
onzeker van mijn sociale prestaties aan op de middelbare school. Maar... ik had
geen oude klasgenoten in mijn nieuwe klas en ik was vastberaden om helemaal
opnieuw te beginnen. Twee jaar lang ging dat goed. Dat ik bevriend raakte met
wat populaire meiden heeft me vast beschermd.
(Geen persoonlijke foto van Anne, maar wel een herkenbare emotie...)
In de derde klas ging
het mis: het vriendengroepje dat ik opbouwde, keerde zich tegen me. Fluisterend
werd achter mijn rug besloten dat ik niet mee mocht naar een pretpark. Roddels
(die uiteraard niet klopten), zorgden ervoor dat ze dat hele jaar laag mij
buitensloten.
Dat kind
dat in haar eentje door de gangen zwierf tijdens de pauzes, dat was ik.
Toen mijn mentor van
de vierde klas vroeg of ik zin had in het komende schooljaar, zei ik stellig:
'Nee. Ik heb zin om nieuwe dingen te leren, maar niet in de klas waar ik nu in
zit.' Ik had niemand meer. Toen ik me probeerde aan te sluiten bij een groepje,
werd er gezegd: 'Oh, dus wij krijgen het afdankertje erbij.' Ach, het maakte
mijn positie in de groep wel duidelijk. Die kon niet slechter zeg maar.
Inmiddels had ik een
sociale angststoornis ontwikkeld, waarvoor ik naar een psycholoog ging. Ik was
bang geworden voor contact. Om afgewezen te worden. Ik ontdekte dat mensen
andere bedoelingen konden hebben dan ze voordeden.
Vriendschappen
betekenden niks, want misschien deden ze maar alsof ze me aardig vonden, om me
achter mijn rug belachelijk te maken.
De universiteit zag ik
niet meer als een kans om opnieuw te beginnen, maar meer als een plek waar ik
opnieuw buiten de groep zou gaan vallen. Het tegenovergestelde gebeurde. Met de
steun van een groepje vriendinnen kon ik beginnen aan het herstellen van wat er
op school mis was gegaan en kon ik door middel van goede ervaringen weer
vertrouwen opdoen.
De diagnose sociale
angststoornis zou ik nu niet meer krijgen. Ik ben blij dat ik daar overheen
gekomen ben. Maar de gedachten zitten diep in mij geworteld. Als er iets
misgaat in contact is dat in mijn hoofd standaard mijn schuld. Als iemand even
geen contact opneemt, geloof ik dat het is doordat diegene mij niet meer aardig
vindt. Doordat ik me daarvan bewust ben, kan ik die gedachten steeds vaker
bijsturen, maar het pesten zal altijd onderdeel
blijven van wie ik ben geworden. Of dat een slecht of goed gegeven is
valt te betwisten. :) "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!