maandag 20 februari 2017

Deel 2: Verhaal van Nikki, Week tegen Pesten.


 Ga naar Mama Nikki's blog


Het is overweldigend… Dat zoveel ongeluk in één leven past, ongelooflijk! Maar als ik naar m’n eigen leven kijk of naar dat van anderen in mijn omgeving, dan merk ik dat er wel degelijk zoveel miserie in één leven past… Ik mag online kijken of de lat hoger leggen en in de wijde wereld gluren, er is veel problematiek op deze blauwe planeet. Niet alleen over de oceaan of bij de buurlanden, maar misschien ook wel jou in de straat.
Daarom vind ik het zo dapper van Nikki dat zij haar verhaal met ons deelt! De stap om zoiets online te durven zetten is groot. Ik heb veel bewondering voor je Nikki!

Veel succes in je verdere leven met je gezin! Ik wens je alle geluk en liefde toe, want dat verdien je! Jij bent het waard! Jij bent mooi zoals je bent! 

Hoe pesten zo drastisch een leven kan veranderen... Stop met pesten!

Liefs, Silvy


Vandaag lees je mee met het tweede en laatste deel van het pakkende verhaal van Nikki:


"Na een tijd vertrouwde ik weer een beetje mensen. En natuurlijk, de verkeerde. Ik had met een meisje afgesproken om naar Amsterdam te gaan. Ik was ondertussen 15 en ik ging dan ook stiekem. Mijn ouders wisten niks. Dat is tot de dag van de dag 1 van de zwartste dagen uit mijn leven. Het meisje, wat een vriendin was dacht ik, moest plotseling weg. Geen probleem dacht ik, ik loop wel naar de metro en ga naar huis.
Het was ondertussen bijna etenstijd dus mijn ouders verwachtte mij ook. Toen werd ik plots door 5 jongens ergens in een flat naar binnen getrokken. Ik gilde en schreeuwde en ik wist niet wat me overkwam. Eenmaal binnen gingen er 2 weg en bleven er 3 over. De deur werd dicht gedaan en ik werd door 2 jongens vastgehouden. Ik huilde en schreeuwde maar er was niemand die me hoorde. Ja, en toen gebeurde het. Ik had nog nooit seks gehad, maar de jongens hebben mij toen verkracht. Daarna hebben ze me naar buiten gegooid en ik ben in shock naar huis gegaan. Ik kan me de reis niet meer herinneren. Na een week is mijn moeder het te weten gekomen. We hebben aangifte gedaan en de jongens hebben 2 dagen vast gezeten. Doordat mijn kleding als gewassen was, was het mijn verhaal tegen die van hun. Zij waren met zijn drieën en ik in mijn eentje. Zaak geseponeerd.



Naarmate ik ouder werd, hoe meer ik mij verschuilde en niet echt veel vriendinnen. Toen maakte mijn ouders bekend op mijn 18e dat ze zouden scheiden. Een week later leerde ik een jongen kennen. Hij was niet knap, maar wel aardig en hij vond me mooi. Hij was alleen thuis en dat vond ik beter dan thuis zitten. Ik kreeg een relatie met hem, maar na een paar maanden ging het al fout. Hij was erg jaloers en zodra iets anders ging dan hij wilde was ik een teringwijf en lelijk en noem maar op. Ik werd weer onzekerder gemaakt. Ik heb in totaal 2,5 jaar een relatie met hem gehad, omdat ik erg bang was om weg te gaan. Hij heeft mij vaak geslagen, knock out geslagen, psychisch mishandeld en erg onzeker gemaakt. Hij bedreigde mijn familie en uit angst bleef ik bij hem. Ik heb van hem ook mijn kleine jongen. 

Ik hoopte dat hij zou veranderen en mij niet meer zou mishandelen, maar helaas. Ik dacht ook, als hij me niet eens goed genoeg vind, wie vind dat dan wel? Na 2,5 jaar heb ik weg durven gaan. En hoe… Het was in de zomer, en we hadden weer eens ruzie. Ik durfde al iets meer voor mijzelf op te komen. Mijn kleine jongen was 6 weken oud. Ik ging naar zijn kamer, omdat ik dacht dat hij daar wel normaal zou doen want mijn kleine was daar aan het slapen. Niets was minder waar. Doordat ik achter de wieg stond, wilde hij de wieg met mijn kindje optillen en gooien. Dat was voor mij de druppel. Je kon aan mij komen, maar niet aan mijn baby. Ik sprong hem om zijn nek en er was een behoorlijke worsteling. Ik kon vluchten naar buiten in mijn rokje en bikini topje. Ik rende naar de buurman en hij deed open. Mijn ex kwam achter mij aan en ik deed net op tijd de deur dicht. Ik heb daar mijn moeder gebeld. Ondertussen schreeuwde mijn ex dat hij er met mijn kleine vandoor zou gaan, dus ik sprak af dat de buurman de politie belde. Ik ging naar buiten en mijn ex trok me aan mijn haren naar binnen. Na 20 minuten was de politie er en er werd een rapport opgemaakt. Zijn handafdrukken stonden op mijn keel en de blauwe plekken werden genoteerd. Ik durfde op dat moment nog geen aangifte te doen. Na een maand was ik er klaar voor. Maar wat bleek, het rapport waar dat in vermeld stond was weg. Zaak geseponeerd.



Ik heb nog verschillende e-mails gekregen waarin hij mij zwart maakte. Waarin hij elk deel van mijn lichaam lelijk noemde. En daar heb ik het behoorlijk moeilijk mee gehad. Ik kon ook een tijdje niet voor mijn zoontje zorgen, doordat ik mijn ex in hem zag. Gelukkig heb ik er hulp voor gehad en kon ik de opvoeding na een jaar weer overnemen. Mijn moeder heeft mij daarin in zoveel gesteund en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Ik heb nog een tijd te horen gekregen dat ik lelijk was. Veel mensen hebben dit nog tegen mij gezegd. In de tijd dat ik niet voor mijn zoontje zorgde heb ik een andere vriend. Wat nu ook mijn ex is. Hij heeft mij psychisch zo erg gemanipuleerd. Hij kon alles zeggen en ik deed het. Ik was te zwak. Wat bleek, ik had een postnatale depressie en PTSS. Hij maakte daar misbruik van. Hij had het laatste zelfrespect, en het laatste beetje zelfvertrouwen volledig bij mij weggehaald. Ik was niks meer. 

Ook in die tijd wilde ik graag dood. Hij was aan de ene kant echt de liefste vriend die je je maar kon bedenken, maar hij trapte me ook net zo hard de grond in. Hij had echt het laatste beetje "IK" gewist. 



Gelukkig heb ik nu al 3,5 jaar een relatie met iemand die goed voor me is. Die veel laat weten hoe mooi hij me vindt, die me niet slaat, die ook zorgt voor mijn kleine jongen en die mij trouw is. Dat is alles wat ik ooit droomde. De mensen uit mijn geboortestad denken nog steeds dat ik dat meisje ben van de webcam, maar gelukkig boeit me dat niet meer. Ik hoop dan ook dat er nu en in de toekomst meer voor de meiden wordt gedaan die worden gepest en vertrouwen zoeken in de verkeerde mensen. En natuurlijk dat er ook hulp komt voor de jongens die gepest worden. Want kinderen, kunnen echt super gemeen zijn ondanks dat het voor hun een grap is. 

Ik merk dat ik sterker ben geworden dan de meeste van mijn leeftijd en veel meer levenservaring. Hierdoor voel ik mij soms wel oud, maar des te beter ik op de signalen van mijn kleine jongen let. Ik ben erg gelukkig nu en als er weer is iemand gemeen is, kan ik het blokkeren. Ik ben sterker dan de pestkoppen! En dat is iedereen. Want hoe stoer is het om niet te pesten!"


 haar blog Nikki op Facebook


 blog van Mama Nikki


Nogmaals bedankt Nikki om je hartverscheurende verhaal met ons te delen! Ik ben heel blij te lezen dat je nu gelukkig bent met je gezin, en dat je het goed hebt. Je hebt een lange weg doorstaan, maar weet dat je een mooie dame bent! Een moeder die het verdient om de liefde te kennen!

Ik hoop als pesters dit verhaal lezen beseffen hoe ingrijpend hun fouten een leven kunnen veranderen... Stop met pesten!

Sterkte en dikke knuffel voor jou en je zoontje, Nikki!
Liefs, Silvy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!