woensdag 1 februari 2017

"Dat hou jij nooit vol!" Woorden die me raken...


Woorden gaan soms te snel over mensen hun lippen. Mensen denken niet na over wat ze zeggen, ze beseffen niet dat zinnen die ze uitspreken kunnen kwetsen. De woorden worden niet gevormd in hun verstand maar vloeien meteen uit hun mond. Zonder bij na te denken komen die dan aan bij de ontvanger. Die versteld staat. Zijn ware reactie misschien niet laat zien, maar verbergt achter een valse glimlach. Zo zijn er veel mensen die me met hun uitspraken raken in het diepst van mijn hart. Ze staan er niet bij stil, vertrekken terug. Zonder te weten dat in mijn hoofd alles op hol slaat.


“Dat hou jij nooit vol!” Riep er iemand naar me toe. Waarom kun je niet gewoon in mij geloven, en mij steunen in wat ik doe? 

Dat dacht ik, maar ik hield mijn mond om de vrede te bewaren. Ik heb de kans gegrepen om een vast contract te tekenen van onbepaalde duur. Vast werk voor de toekomst, maar daar doe ik wel gesplitste diensten voor. En dat houd in dat ik ’s morgens enkele uren werk, en in de avond nog eens terug keer naar de werkvloer. Jij roept uit dat je niet verwacht dat ik dit vol ga houden. Heb je er wel bij stilgestaan dat ik het geld binnenbreng? Voor mijn kinderen alle dagen te kunnen eten opscheppen op hun bord. Heb je daarbij stil gestaan? Het geld waar nu de koelkast van kan gevuld worden. Ik steek dan wel veel tijd in mijn werkuren, maar 

heb je er weleens bij stilgestaan dat ik dit doe voor mijn gezin?

Je zag me op een zwak moment. De nacht ervoor had ik slecht geslapen omdat ik maar één oog dicht kon houden. Het andere oog wakend over mijn geliefden omdat ze ziek waren.  Een slapeloze nacht voor hun, ook voor mij. Kun jij slapen met één oog? Ik dus niet.

Je zag me op een zwak moment. Mijn brommer was stuk, en ik reed naar het werk met de fiets. In de kille morgen door de donkere fietspaden rijd ik trouw en plichtbewust naar mijn werk. Ja, toen ik thuiskwam was ik dan ook doodmoe. Want je vergeet dat ik geen zittende bureau job heb. Ik heb een job waar ik de benen van onder mijn lijf loop, en ook stress momenten goedkoop zijn. Ook daar heb ik voor getekend. En ik doe het met veel plezier en liefde.

Maar mijn sterke momenten duwen die zwakke momenten weg. De dankbaarheid die ik krijg op het werk. De stralende glimlachjes en knuffels die ik krijg als ik de deur open en de kinderen roepen: “Mama is thuis!” Dat moment heb je niet gezien. Of je zag ook niet de dankbaarheid toen ze het inpakpapier open scheurden en hun cadeau ontdekten waar ze zo lang naar verlangd hadden, waar mama zo lang voor gespaard heeft. Je ziet ook niet de liefde in hun ogen als ze zeggen: “Dank je mama en papa, jullie zijn lief!”

Daarom ga ik werken. En daarom geef ik een vrij weekend op om op de fiets te springen en de benen van onder mijn lijf te lopen: voor mijn gezin! En de momenten dat ik dan thuis ben, dan geniet ik met volle teugen. Kan ik mijn kinderen kopen wat hun hartje verlangd. 

Dus de volgende keer roep je niet “Dat hou jij nooit vol!” Maar dan vraag je eens: “Hoe voel jij je vandaag? Ik steun je! Ik sta naast je!”

Je ziet me, maar je kent me niet. Het is gemakkelijk commentaar te leveren, moeilijker te doorgronden wat ik voel en waar het echt om gaat.


Meer dan een MaMa,
Silvy

1 opmerking:

  1. Ik heb die woorden ook al vaak gehoord. Moet je eerlijk zeggen dat het mij niet zozeer raakt, maar dat ik dan des te meer het gevoel heb van... oh nee? denk je dat? dat zullen we wel eens zien!

    BeantwoordenVerwijderen

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!