zondag 19 februari 2017

Aangrijpend verhaal van Nikki, Week tegen Pesten.


 Ga naar blog van mama Nikki

Ze groeide op als een onzeker, maar zeer lief kind. Ze was altijd erg verlegen, maar voor iedereen in haar omgeving erg lief. Wat ze ons nu gaat vertellen is dan ook nauwelijks te bevatten, dat zoiets gebeurd is bij zo'n jong meisje... Lees hier mee met het aangrijpende verhaal van Nikki... 

Ik vind het heel dapper van Nikki dat ze zo haar emoties met ons wil delen! Ze wil dat de echte waarheid bovenkomt, dat mensen weten wat er kan gebeuren en hoe. Sterkte Nikki, en bedankt dat je wil meewerken aan deze rubriek! 

“Het begon allemaal toen ik 8 jaar was. Ik liep vaak met mijn broer naar school, maar soms ook alleen. Die ene dag liep ik ook alleen. En toen gebeurde het ergste wat je je kan bedenken...
Ik werd mishandeld… Ik liep uit huis en kwam twee meisjes tegen die een straat achter mij woonde. Ik kende hen van horen zeggen en die familie scheen niet helemaal zuiver te zijn. Ze vroegen of ik een stukje met hun mee wilde lopen. Ik was nooit zo een held in Nee zeggen, dus ik besloot een klein stukje mee te lopen. Wanneer we bijna aan het einde van de straat zijn duwden ze me ineens tegen een lantaarnpaal en binden mijn armen vast. Ik wilde gillen, maar toen pakte de grootste een mes en deed deze bij mijn keel. Als ik zou gillen zou ze in me snijden. De kleinere had ondertussen een scheermesje gepakt. Ik had geen idee wat er aan de hand was en waarom zij dit deden. Ik deed mijn ogen dicht en huilde zachtjes. Het huilen moest ik bedwingen zodat het niet hardop zou zijn, wie weet wat ze dan zouden doen. Toen voelde ik wat op mijn gezicht, net boven mijn oog. Ze haalde een wenkbrauw weg. Toen hoorde ik ze zeggen dat er iemand aan kwam en ze rende weg. Langzaam opende ik mijn ogen en er kwam iemand aan. Diegene maakte me los en ik wist niet hoe snel ik weg moest rennen. Ik heb diegene nooit kunnen bedanken. Aan het eind van de dag vroeg mijn moeder hoe het kwam en ik durfde het eerst niet te vertellen dus ik zei dat ik het zelf had gedaan. Tot ik in huilen uitbarstte. We zijn samen naar de politie gegaan en daar heb ik een knuffel gekregen die ik tot de dag van vandaag nog heb. Vanaf dit moment begon mijn leven wat vooral uit pesten bestond. 


Het begon toen op de basisschool. Ik had nogal een overbeet en als ik ergens liep gingen mensen hinniken als een paard en riepen ‘paardenbek’. Toen ik wat ouder werd en ik in groep 8 puistjes kreeg werd ik daar ook mee gepest. Dit gebeurde nog tot een paar jaar geleden. Ik heb er nu nog last van, maar gelukkig zit ik er niet meer zo mee. Wel denk ik nog aan terug aan toen. Om terug te komen op mijn puberteit, ging het pesten verder op de middelbare school. Doordat ik vaak werd gepest vertrouwde ik de mensen die WEL aardig waren. Dat was een van de grootste fouten van mijn leven. Ik was veel bezig met het paard dat ik had. Daar kon ik mijn verdriet uiten en ik voelde me veilig bij mijn paard. Tot het moment dat hij wegging. Toen veranderde alles. Ik ging me wat meer richten op jongens. Iedereen die aardig deed vond ik geweldig. Want ja, ze vonden me eindelijk niet lelijk! Ik was ondertussen druk bezig met de voorbereidingen voor mijn beugel. Hiervoor moesten er eerst 4 gewone kiezen en mijn onderste verstandskiezen worden verwijderd. Dit kon pas vanaf mijn 15e. Nog twee jaar wachten dus. Ik was dus 13 jaar. Ik voelde me lelijk, mijn ouders hadden regelmatig ruzie en ze dronken best veel alcohol. Toen ontmoette ik die ene jongen…


Ik had ondertussen een beste vriendin, dacht ik, en zij had een broer. Die broer had vrienden en daar zat HIJ bij. Ik was regelmatig met hem aan het MSNEN. En toen gebeurde het. Ik liet mij overhalen om mijn kleren uit te doen voor de webcam. Het was erg donker, en je zag bijna niks. Maar hij vond het genoeg om er printscreens van te maken. Toen was het gedaan met mijn tijd op de middelbare school. Eigen schuld zal je zeggen. Ja en nee. Door al het gepest was ik zo blij dat er iemand lief voor me was zonder de gevaren ervan in te zien. Nu is er veel meer voorlichting, was dat maar vroeger zo. Binnen een halfuur kreeg ik van verschillende mensen het via MSN te horen. Wat bleek… de foto’s zijn door half Nederland verstuurd. Een nachtmerrie, alleen was dit werkelijkheid. Ik belandde in een rollercoaster. Het pesten werd erger, ik werd vies aangekeken en ik kreeg de meest vreselijke woorden naar mij toegegooid. Jeugdzorg kwam erbij en ik kreeg verschillende onderzoeken. En wat kreeg die jongen? Een schorsing van een paar dagen! 

Mijn leven was geruïneerd. Na een tijd thuis te zijn geweest ging ik weer naar school. Mijn beste vriendin deed alsof ze me vriendin was, maar achter me rug praatte ze over me en lachten ze me uit. Ik had niemand meer. En ik werd nog onzekerder. Ik had een HAVO advies, maar uiteindelijk moest ik van die school af omdat ik niet eens VMBO-TL kon. Het leren ging niet meer. Ik spijbelde veel. En bleef het eerste jaar dan ook zitten. Ik dacht, misschien maar beter. Nieuwe klas, nieuwe kansen. Helaas was dit niet waar. Nog geen twee maanden was de school begonnen of de roddels kwamen weer. Er werden zelfs nog meer verhalen verzonnen. Zo zou ik op de foto staan met een komkommer in m’n doos. Dit was absoluut niet waar, maar er was niemand die me geloofde. Ik had een paar keer een uitbarsting omdat ik niet tegen de leugens kon. En dan zei ik: “Laat me dan de foto’s zien. Dat kan namelijk niet want die bestaan niet!” Dit ging zo door tot en met de tweede. Het pesten van mijn puisten en mijn paardenbek ging ook door. Door mijn lage niveau moest ik naar een andere school. Opnieuw dacht ik, een nieuw begin. Dit ging iets langer goed. Zeker een halfjaar heb ik het verborgen kunnen houden tot iemand ineens weer de foto’s van toen ging doorsturen naar iedereen in mijn nieuwe klas, naar iedereen op mijn nieuwe school. Alles begon weer opnieuw, maar ik heb me erdoorheen gesleept. 



Als ik terug kijk, weet ik eigenlijk niet hoe ik het heb gedaan. Hoe vaak ik heb gehoopt dat ik een ongeluk zou krijgen en dood zou gaan, is niet te tellen. Ondanks dat er nog mensen zijn van vroeger die mij zien als het meisje van de webcam, toch ben ik nu blij dat ik er nog ben!" 


 op Facebook

Lees hier meer op haar blog: http://www.mamanikki.nl/

Morgen Deel 2 van dit emotionele verhaal... 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!