Raar maar waar, dit heldenepos kwam tot stand vlak voor het ter persen gaan,
de hersenkronkels snel toevertrouwd aan een dun velletje papier,
balancerend op de rand van ingehouden spanning en zelfvoldaan plezier,
zwevend tussen hoop en vrees voor ontluisterend afgaan.
Er is geen betere plaats dan de geborgenheid van het huis,
om alles rustig zijn beloop te laten,
te mediteren, te sms'en
of zachtjes in zichzelf te praten.
Soms weeft een mens er een web van mijmeringen,
ragfijne draden van eerlijkheid en behulpzaamheid,
vast geankerd op een stevig gevoel van collegialiteit,
ijkpunt van wat het werk biedt aan fijne dingen.
Principieel zit je hier je tijd te vergooien,
maar je kan de situatie ook omkeren,
en tussen het zuchten en kreunen,
het draaien en keren
nadenken hoe je het in de toekomst verder wil rooien.
Elk van ons heeft zijn kleine kantjes, zijn onhebbelijkheden,
zijn voor- en nadelen,
vaak een wissewasje,
soms een doorn in het oog van velen.
Cru gesteld is dit een plaats om het onthaasten en na
de arbeid met licht gemoed
en blije tred opnieuw aan
het werk te tijgen op de vertrouwde plek.
Toch zijn enkele seconden van jouw kostbare tijd niet vergooid
als je even stil staat bij het feit
dat een zachte schouderklop of handdruk als vriend
een vorm van respect is die iedereen verdient.
Lang heb ik getwijfeld of ik dit gedicht online zou plaatsen. Omdat ik niet weet wie de wijze schrijver is van dit eerlijke gedicht. Te lezen op de deur van elk klein kamertje op mijn werk, waar collega's hun kleine of grote boodschap kunnen loslaten. Ik wou dat ik het zelf geschreven had, want dit gedicht is echt geniaal! In de kijker! Respect voor deze persoon die dit uit zijn inktpen heeft laten vloeien! Groetjes, Silvy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!