Traantjes zijn er ook niet gevloeid bij mij, omdat ik weet dat hij in goeie handen is. En hij heeft ook niet geweend, omdat hij voelde dat mama rustig was. Enkel een schattig pruillipje en grote verwonderde oogjes van al dat nieuwe rondom hem...
Maar het was toch een raar gevoel om zo naar huis te rijden met een lege buggy... Jarenlang is die koets gevuld geweest met een paar ondeugende beentjes die nog te klein waren om ver te stappen. Al sinds Ryan geboren is, gebruiken we diezelfde wandelwagen. En al die jaren is die met onze kinderen meegegroeid... Het zal een echte mijlpaal zijn als we die straks op de zolder onder het stof zullen opbergen.
Weten dat je kleinste hartendiefje nu een echte grote kleuter wordt, die vanaf nu alle dagen flink zijn boterhammendoos zal leegeten... Weten dat je als moeder deze stappen voor de laatste keer zal meemaken... Want nee, er komen geen broertjes of zusjes meer!
"Het doet toch wat met me als mama:
het beseffen dat volgende maand deze mijlpalen
alweer ver achter ons liggen..."
Een brok emotie? Nee hoor, papa en ik deden een vrolijk vreugdedansje! :-)
Liefs, Silvy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!