Wat een miserabele afloop van de kerstdagen! Een
onverwachte wending van warme kerstsfeer, naar tranen die ongecontroleerd van
mijn wangen rolden... Feestvreugde maakte plaats voor verdriet en vooral onmacht...
Ik zag veel blogs op het net voorbijflitsen, over de
Kerstdagen met de overvolle gedekte tafels en de vele gekleurde cadeautjes… Ook
hier waren de cadeautjes uitgedeeld. Onze kinderen zaten opgewekt te spelen en
af en toe een oogwenk naar de televisie waar de kerstfilms elkaar opvolgden.
We hadden net verrukkelijk gegeten en ik stapte naar
buiten met een bordje restjes voor onze poes Loulou. We hadden wat eten over,
en ik wou dat verdelen over onze beestjes. Ons Loulou is binnenhuis opgegroeid,
maar ze is een buitenkat geworden. Niet dat ze niet meer binnen mag hoor, maar
ik denk vooral dat onze hond Boomer te erg op haar jaagt om te spelen en ze zo
de rust van de buitenwereld opzoekt.
Ze slaapt in het hooi van de schapen, in de stallen
van onze buurman. In onze eigen stal liggen dekentjes en staan altijd korrels
en vers water.
Ze is heel tam en komt altijd lief spinnen als je haar
naam roept. Of ze komt voor het raam zitten als ik aan het koken ben.
Zo ben ik ook van gewoonte als ik met een extra bordje
lekkers in mijn hand sta te roepen, dat ze dan meteen antwoord geeft. Maar deze kerstavond was anders…
Ik hoorde haar pootjes niet trippelen op het dak, ik
hoorde alleen een klagend miauw en ik besefte meteen dat er iets mis was…
Andere dagen springt ze moeiteloos door het kleine raampje waar ik haar dan op
het dak van het konijnenhok haar bordje eten neerzet. Maar nu sprong ze niet
meteen door het raam, dus ik besloot meteen de deur van de stal ernaast te
openen. Ze kwam naar buiten meteen gejaagd naar het bordje dat ik op de grond
zette. Schrokkend begon ze te eten. Maar ik bespeur iets dat niet klopt, bij
mijn moedergevoel gaat een belletje rinkelen… Ze is vermagerd en ze zat niet normaal
op haar pootje neer plus ik observeerde een grote gapende wonde aan haar been.
Meteen schoot ik in actie, ik nam haar voorzichtig op. En troostend repte ik me
naar binnen. Meteen begin ik op mijn man te roepen, die rap naast ons stond. Ik
installeerde ons op de grote tafel, maar doordat ze zat te eten konden we de
wonde niet meteen gadeslaan.
Een geluk dat de kinderen net gaan slapen waren boven,
want wat we te zien kregen aan haar been was niet mooi om te zien… Een gapende
wonde, haar bot was duidelijk gebroken. Mijn man en ik begonnen te overleggen…
Dat we haar zouden binnen houden stond al snel vast. In een transport bakje,
want springen: onmogelijk. Dat is een feit. Het is dat moment Kerstavond,
22u30. Geen moment meer om een dierenarts te bellen. Mijn hormonen en mijn
gedachten deden mijn hoofd draaien. Loulou is geen jonge kat meer, gaan ze haar
pootje afzetten? Beginnen ze daar nog aan op zo een oude leeftijd? Wat als ze
niet meer uit de verdoving komt? Wat als ze helemaal niet meer de ochtend
haalt?! De tranen rolden over mijn wangen, ik heb me moeten afzonderen in de
woonkamer want ik was te emotioneel.
Onze huisdieren komen van bij organisaties waar we
“dierindekou” en "VZW Wheels 4 Animals" helpen. Zo hebben wij al enkele lieve poezen, honden, konijntjes,
… een nieuwe thuis kunnen schenken. Mijn man stuurde meteen een smsje naar een
organisator. Hoe pak je dat aan met die feestdagen? Wat een geluk dat we meteen
een reactie kregen, en zo stonden we de ochtend nadien al om 8u aan de deur van
de dierenartspraktijk. Toen ik zag dat Loulou de ochtend gehaald had, had ik
nieuwe moed om mijn tranen te bedwingen. Wat moet dat een sterk beestje zijn!
Zo die pijn verbijten! We kregen al meteen nog meer goed nieuws want de
dierenarts zou haar pootje direct amputeren. De gebroken botjes zaten al te ver
over elkaar, spalken was geen optie meer. Maar de verdoving mocht geen probleem
zijn. Ik was al meteen een heel pak geruster!
Ons Loulou is al heel lang bij ons,
al van in het begin is het echt mijn kindje geweest. Vroeger zat ze veel binnen
te knuffelen op de zetel, maar ik denk door onze drukte dat ze naar buiten
gejaagd is. Ze komt nu vaak op me roepen, en dat breng me altijd een glimlach
op mijn donkere dagen.
Deze middag belden we naar de dierenartspraktijk en we
ontvingen alleen maar goed nieuws. We mogen ze al gaan afhalen! Ze is goed
ontwaakt, ze eet en ze drinkt al flink! Wat ben ik zo fier op haar!
Ik ben heel blij dat ze nu geen pijn meer moet hebben.
Wat zal ze afgezien hebben, daar mag ik niet aan denken. Had ik niet met dat
bordje eten naar buiten gegaan… Had ik wat vroeger naar buiten gaan kijken… Ik
mag niet in ‘als’ denken. Dat doet mij tilt slaan. We weten niet wat er gebeurd
is. Heeft ze gevochten? Heeft ze een schop van een schaap gekregen? Of is ze
overreden?
Het belangrijkste is dat we haar nu terug bij ons
hebben. Dat ze nog een lange tijd door ons kan vertroeteld worden.
Mijn man wil
ze niet meer buiten laten, angst dat ze niet meer kan springen. Maar volgens
mij kan ze perfect met haar drie pootjes leven, en zal ze snel dapper vanboven
op de kast naar ons beneden toe kijken!
Wat een Kerst! Deze zal ik me nog lang herinneren!
Liefs, MaMa Silvy