zondag 14 mei 2017

NIEUWE BLOG OP WORDPRESS






Hoi beste lezers,


Deze blog is afgesloten... Ik verwijs jullie door naar "Meer dan een MaMa Silvy" op Wordpress.

Een lifestyle blog van een werkende vrouw en zorgzame mama van vier. Met net dat tikkeltje méér: kronkelende hoofdspinsels en creatieve ontwerpen. Persoonlijke artikels met veel diverse thema's. Waarin ik jullie vertel over mijn kijk op het leven als mens, als zorgkundige, ... Kortom: een plek waar ik mezelf kan zijn! Want iedereen is uniek en mooi op zijn eigen manier!

Hopelijk kan ik jullie inspireren!

Liefs, Silvy




woensdag 5 april 2017

Dringende zorg in het ziekenhuis, getuigenis G.K.





Mijn eerste kennismaking met een voor mij totaal nieuw ziekenhuis.
Geschreven door G.K. voor deze rubriek: Zorg Zonder Nummer.

In 2005 ben ik verhuisd naar West-Vlaanderen. Een nieuwe plek 100 km verder van waar ik bijna 30 volle jaren had gewoond. Ik liet alles achter van een leven met hoofdstukken: getrouwd, gescheiden en bevallen van een dochter. Die stap om te verhuizen was een hele grote verandering in mijn leven.

Nog maar pas verhuisd kwetste ik mijn teen, het deed geen pijn en ik ontsmette het piepkleine wondje. Maar de dagen nadien begon mijn voet op te zwellen en kreeg ik koorts. Ik belde de dokter die het dichtste bij me woonde en ik kreeg antibiotica. Maar amper 3 dagen later was mijn hele rechterbeen gezwollen en ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. 

maandag 3 april 2017

"Dankbaarheid" voor Vrouw op eigen benen.


 Vrouw op eigen benen


Naar aanleiding van de topic "Dankbaar" in de Facebook pagina van Vrouw op eigen benen, schreef ik een nieuwe gastenblog: "Dankbaar voor die goeie school.
Lees hier meer over wat de aanleiding was voor mijn groeiende dankbaarheid voor ons gemeenteschooltje...

Silvy


maandag 27 maart 2017

Ik denk dat juist dit ons goede professionals maakt... Sietske





Ze werkt als persoonlijke begeleidster bij mensen met een verstandelijke beperking. Hier een klein stukje van Sietske:

In eerste instantie herken je mij niet. Je hoofd werkt trager dan dat het eerder deed.
Als ik wat dichterbij kom, lijkt het kwartje te vallen en lichten je ogen op en krijg ik een glimlach die mij ook doet glimlachen.

'He ouwe mopperkont!'. Terwijl ik je begroet steek ik mijn hand uit om de jouwe aan te raken. Je pakt hem vast terwijl jij je hoofd naar de verpleegkundige draait en naar mij wijst. 

zondag 26 maart 2017

Creatieve uil en knopen in de lucht...


Koppige knopen,
Lastige lijm.

Gele glazen,
Blauwe bubbels...



Uitputtende uilen,
Kleurvolle kleurpotloden. 

Bijzondere boekenliefde,
Dwarrelende details...


Ontwerpers:
Ryan, Roselinde
& MaMa Silvy 

vrijdag 24 maart 2017

Marianne: "Noem het rouwen..."




Een getuigenis geschreven door Marianne Jacobs.
Herkenbaar en ontroerend geschreven... Ik kan het niet aan mijn lezers voorbij laten gaan, zonder dit extra in de kijker te zetten in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer. Met toestemming om deze te delen.



"Mam, wij gaan."


Hoe doe je dat? De zorg voor je moeder die aan Alzheimer lijdt, overdragen aan anderen. Wat vertel je, als je haar in haar jas helpt en voorgoed meeneemt naar een zorginstelling. Wat vertel je niet? 
En… hoe vertel je tegen jezelf dat het zo goed is? Dat je genoeg hebt gedaan en dat je weer een eigen leven mag gaan lijden?
Een handleiding of een draaiboek zou erg fijn zijn, maar ze zijn niet in de boekhandel verkrijgbaar. Kan ook niet, want elke situatie is verschillend en iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Ik kan alleen maar vertellen hoe het voor mij was om mijn moeder te verhuizen naar een nieuwe plek, waar ze hele goede zorg krijgt en waar ik haar kan komen bezoeken zo vaak ik wil.

donderdag 23 maart 2017

Huilen van het lachen… door Ellis










"Ellisvertellis" is een Facebook Pagina waar Ellis humorvolle ervaringen deelt die zij als verpleegkundige meemaakt. Ik nam contact met haar op en dit verhaal mocht ik van haar delen... Lees mee, slik je tranen in en sluit af met een warme glimlach. Respect voor dit kunnen! Ga verder Ellis, met jouw gouden hart voor de zorg! Bedankt om dit met ons te delen!



foto van Ellisvertellis.

Huilen van het lachen…

"Ik steek mijn paarse sneaker samen met het onderste stuk van mijn witte broek door het gordijn wat de deuropening afsluit van de rest van de afdeling. Daarbij maak ik een of ander maf geluid. Je zou het een ritueel kunnen noemen wat er,  na vele weken intensieve zorg voor Jacques, is ingeslopen. “Goedemorgen Sjaak, it’s me! Ben je er klaar voor?“, groet ik de bijzondere man die in het bed ligt. 

Werkend in de zorg, ben je eens in de zoveel tijd zodanig bij een situatie  betrokken, dat je ‘m thuis nog eens overdenkt of dat die je altijd bij zal blijven. 

Héél soms kruipt iemand zelfs een beetje ‘onder je huid’. Dat kan om de persoon zelf zijn, om een bijzondere casus of om een schrijnende situatie. In dit geval betrof het eigenlijk al deze facetten. Graag geef ik een inkijkje in de, voor mij, memorabele maanden, die ik met een van de meest optimistische, humorvolle en inspirerende personen die ik ooit verpleegde, mocht beleven. Al doe ik hem tekort met tekst op één A-4tje en geldt hier het cliché: ‘Je had er zelf bij moeten zijn!’. Maar toch, ik doe een poging…

dinsdag 21 maart 2017

Wereld Down Syndroom Dag 2017




Voor mij zijn het geen kinderen met 'die ziekte'. Voor mij zijn het kinderen met nét dat ene méér... Unieke kinderen, zoals iedereen is: uniek. Mooi op hun eigen manier! Zoals jij en ik! 

Wekenlange stage, maanden en jaren speelpleinbegeleiding bij die 'speciale' kinderen. Iets mooi's om bij te schrijven op mijn CV... Maar voor mij ging het dieper! Al vanaf de eerste dag hebben zij mijn hart gestolen met hun eerlijke woorden en stralende glimlach! Die liefde en de dankbaarheid die je van hen krijgt... Ook zij zijn mooi! En ik heb groot respect voor alle mensen die aan hun zorg verlenen: van schooljuf tot familie! 


Het is vandaag Wereld Down Syndroom Dag 2017. 

maandag 20 maart 2017

Jeanine vertelt over Alzheimer




Vandaag in de kijker, in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer:

Dit is Jeanine, Mevrouw Vos, er is bij haar de diagnose Alzheimer vastgesteld. In dit filmpje getuigd ze heel oprecht over hoe mensen daarmee omgaan...



 Klik voor het filmpje van Mevr Vos


"De buitenwereld is koud. Niet alle mensen zijn koud. Maar de buitenwereld is koud wat Alzheimer betreft."

Hoe ze haar angst toegeeft dat ze bang is om in contact te komen met mensen die hier niet mee kunnen omgaan... 

Samen met haar wens ik dat meer mensen in deze wereld Alzheimer gaan begrijpen! 

Silvy 


Bron: https://samendementievriendelijk.nl/ervaring-jeanine-vos

zondag 19 maart 2017

Sprakeloos: "Dat is geen mens. Dat is mijn moeder."




Sprakeloos, de verfilming van de succesvolle roman van Tom Lanoye. Hiervoor extra aandacht in mijn rubriek: Zorg Zonder Nummer. Vanaf 15 maart 2017 kunnen we hem bewonderen in de bioscoop: 


 Ga naar Youtube sprakeloos

Het leven van de succesvolle schrijver Tom Lanoye wordt ondersteboven gekeerd wanneer zijn moeder onverwachts een beroerte krijgt. Door afasie verliest ze haar taal...

"Een verhaal over een definitief afscheid, het is zo moeilijk om een geliefde af te geven."

vrijdag 17 maart 2017

In de kijker: Zorgen met je hart! Peggy De Laet





 Ga naar Facebook Ookmijnzorg


Zelden komt het voor dat een blog mij zo aangrijpt, maar bij het lezen van deze getuigenis was ik even totaal sprakeloos! Het is zo oprecht verteld, en ook voor velen zeker herkenbaar... Ik had de tranen in mijn ogen, lees even mee met de blog en getuigenis door Peggy De Laet:



“Behandel een ander zoals ge zelf behandeld wilt worden.”


Alléz, doe eens voort
Woensdagavond, 20:15 uur . Gebonk op de deur. Sinterklaas, flitst het door mijn hoofd. “De thuisverpleegster” klinkt het. “Om u in ’t bed te leggen.”. Met tegenzin laat ik haar binnen. “Beetje vroeg” laat ik me ontvallen.” De enige reactie die ik krijg: “Ge moogt uw tanden uitdoen. Dat poetst gemakkelijker”. Eentje met humor? Oh, nee. Ze meent het. Ongeduldig kijkt ze me aan: “Alléz, doe eens voort, ge zijt niet mijn enige patiënt”. Ik probeer duidelijk te maken dat ik nog veel te jong ben voor een paar losse tanden en een kunstgebit. Morgenavond kruip ik wel met kleren aan in bed. Dan kies ik wanneer ik ga slapen. Nog wel even bedenken hoe ik mijn schoenen uit ga krijgen.

woensdag 15 maart 2017

Dank voor de zorg!



Vandaag deel ik het eerste verhaal in mijn nieuwe rubriek: "Zorg Zonder Nummer". 
Een openhartige getuigenis van Jane (pseudoniem) over hoe ze benaderd werd tijdens haar chemo behandeling... Over pijn en doorzettingsvermogen...

Bedankt Jane, om jouw verslag met ons te delen!


In mei 2013 werd ik tijdens mijn chemo behandeling zo ziek dat ik nogmaals werd opgenomen in het ziekenhuis. Het was al de 4 de keer dat ik voor enkele dagen werd opgenomen, meestal was het maar voor één of hoogstens twee nachten, maar deze keer zouden het 28 nachten worden. Alle dokters en alle verpleegsters kenden me al, zelfs de poetsvrouw Conny kwam al eens een babbeltje slaan en dat ging niet alleen over het weer of over eten, maar er werden al weleens persoonlijke verhalen verteld.

"Het was alsof ik een persoonlijke verpleegster had die er altijd was voor mij."

dinsdag 14 maart 2017

Waarom bloggend de laptop op mijn schoot?


De zon schijnt door ons raam, maar het is nog net iets te koud om buiten te gaan liggen. Mijn man is niet thuis. "Zit je wéér op die laptop?!" Zou hij al lachend zeggen. Bloggen is echt een me - moment, en vooral het schrijven is een ontspanning voor mij na mijn zware werkdagen. Een uitgelopen hobby, kan ik het gaan noemen.

Maar waarom ben ik in hemelsnaam beginnen bloggen?

Ik zou zo een warme sjaal kunnen aantrekken en in de eerste zonnestralen kunnen gaan zitten buiten op een comfortabele ligstoel met een goed boek. Waarom verkies ik dan mijn knusse bank, met de huiskat naast me? Ik heb net mijn lievelingsprogramma uitgekeken, maar verder lijkt niets me interessant. En de snoepkast is ook al geplunderd, de buit ligt naast me. En toch ga ik niet tekenen of knutselen, maar zit ik weer met die laptop op mijn schoot! Een echte blogger kent dat gevoel.


Ik denk dat het een gevoel is zoals bij een dagboek: mijn gevoelens moeten eruit!

Waarom zet je het dan niet op papier, zoals vroeger? Waarom moeten die verhalen online zodat iedereen die kan lezen? Waar ik vroeger al mijn diepste gevoelens voor mezelf zou willen houden, roep ik deze dagen al graag eens iets luid over de daken. Ik breek stilletjes aan die zware muur rondom mij af, en

ik wil dat mensen me zien zoals ik ben!

Later als mijn kinderen allemaal kunnen lezen, als ze groot of een tiener zijn dan wil ik dat ze op mijn blog lezen wie ik echt ben! Geen modepopje of een geitje dat zwijgzaam de kudde volgt. Maar wel een mama die durft opkomen voor haar eigen mening!

Ik zet op mijn blog veel punten in de kijker. 

Taboes zoals roddelen ook een vorm van pesten is, of verlies van een dierbare kan hard zijn, wil ik ter sprake brengen. Ik wil mensen in de kijker zetten: zoals mensen die in de zorg werken, of hun inzetten voor opvang voor kinderen met een beperking, ...


Ik wil dat mijn kinderen later lezen dat ik hun liefheb, 

door alle hoogte en diepte momenten heen. Onvoorwaardelijke liefde! Ik wil dat ze het verhaal kunnen lezen over mijn leven, ons leven, zoals het is. Met rozengeur en maneschijn, maar ook met de minder positieve kanten.

Ik wil dat ze lezen waar ik op deze leeftijd mee bezig ben. 

Welke emotionele verhalen ik belangrijk vind. Wat er allemaal in mijn hoofd ronddraait. Misschien zijn ze op mijn leeftijd wel zelf met deze dingen bezig in hun gedachten. Laat ze maar weten dat ze met alles bij me terecht kunnen, dat ik een open mind heb.

Waarom ben ik beginnen bloggen? Niet alleen zodat mijn kinderen dit later kunnen lezen, maar ook omdat ik wil dat de wereld dit nu leest! Ik wil dat de punten waar ik nu nadruk op leg, ook andere mensen gaan doen nadenken en inspireren. Ik wil een boodschap meegeven aan al mijn lezers:

Het mooiste geschenk dat je kan krijgen: is jezelf mogen en kunnen zijn!

Want jij bent het waard! Ik ben het waard! Wij zijn het waard! Want we zijn allemaal mooi, en uniek op onze eigen manier!

Liefs, Silvy



zondag 12 maart 2017

Oproep voor: Zorg Zonder Nummer




"Zorg Zonder Nummer" dat is mijn nieuwe rubriek. Een bundeling van verhalen en getuigenissen, van mensen die te maken krijgen met zorg. Deze wil ik in de kijker zetten, omdat ik wens dat de zorg mee aandacht krijgt! Mensen moeten niet behandeld worden als een nummertje op papier zonder naam. Iedereen verdient een aangepaste zorg, tijd en respect!

Want zorg dat draait om mensen, zonder een nummer!



Een oproep:

Voor wie?

Van jonge pasgeborene tot oude bejaarde mens. Zorgverleners: Verpleegkundige, Zorgkundige, Mantelzorger, van kuisvrouw tot directeur. In een rusthuis, ziekenhuis of gewoon thuis. Een vroedvrouw, huisarts, spoed dienst, keuken, ...

Iedereen krijgt te maken met zorg. 

Niet alleen een ZorgVerlener kan zijn verhaal delen, maar ook een ZorgVrager! Heb je zelf zorg ontvangen thuis of in het ziekenhuis. Of gaan schrijven over een onbegrepen ziekte, alles kan! Want zorg is zo ruim...


Wat?

Een eenmalige gastenblog. Dat kan een kort stukje zijn, mag ook een lang verhaal zijn. Omdat mijn blog een persoonlijke hobby is, kan ik jullie hiervoor niet betalen. Maar laten we samen de visie delen dat er meer aandacht moet komen voor de zorg!

Wil jij je verhaal - getuigenis delen? Dan ben ik op zoek naar jou! 

Heb jij zelf een blog, dan is er zeker de ruimte om jouw sociale media mee in het licht te zetten.

Mail naar: meerdaneenmama@gmail.com

Mogelijke onderwerpen:

zaterdag 11 maart 2017

The Free Willy Story van Keiko in de kijker!



Afbeeldingsresultaat voor free willy

Wie keek er mee naar de tweede film van Free Willy deze avond op Vijf? 

Toen ik jong was hadden de films heel veel bewondering van me, en nu ik vandaag mijn eigen kinderen zo gefascineerd zie kijken... Ben ik blij dat ik een klein stukje nostalgie kan laten zien!

Wisten jullie dat Willy eigenlijk gespeeld wordt door KeikoAls jonge orka werd Keiko in 1979 gevangengenomen door IJslandse jagers om daarna doorverkocht te worden, en te moeten leven in een bassin. Keiko is terug in de vrije natuur los gelaten... Een heel avontuur! Kijken jullie mee met 

The Free Willy Story: Keiko's Journey Home: (You-tube)


vrijdag 10 maart 2017

Update over onze driepoot: Loulou


 Kerstmis onmacht

Het is al van verleden jaar met kerst geleden dat onze kat Loulou heel ons feestdagen op stelten zette... Lees dat verhaal hier mee. Ik wou jullie een kleine update geven over "onze driepoot". Alles gaat zeer goed, ze is vlot genezen. De dokter zei dat het echt een sterk beestje is, ik was wel fier. We proberen ze binnen te houden, en al glipt ze af en toe naar buiten omdat we de deur vergeten toe te doen, toch komt ze altijd trouw terug. Ik ben blij dat we nog enkele jaren hebben kunnen toevoegen aan haar leven! Ze is mijn beste dieren vriendin, en ze ziet er zo gelukkig uit op deze foto!

Liefs, Silvy


 je beste vriend gedichtendag

dinsdag 7 maart 2017

Het radarwerk in een team... Mijn gastenblog bij Vrouw op eigen benen


 Ga naar vrouw op eigen benen

In het radarwerk van een horloge, zijn alle delen onmisbaar!

Mijn maandelijkse gastenblog bij "Vrouw op eigen benen" staat weer online! Ik ben er fier op, en wil mijn enthousiaste gevoel met jullie delen! 

In deze blog vertel ik over het belang van samenwerking in een team. Dat als we onze krachten en specialiteiten bundelen, samen met afspraken en vertrouwen. We zo kunnen streven naar hetzelfde doel in de visie van een organisatie.
"Ieder lid van het team is onmisbaar, en draait mee in een groter geheel. Daarom is teamwerk belangrijker dan m’n denkt…"
Lezen jullie mee? 
Liefs, Silvy

zondag 5 maart 2017

Supermama houdt vol!





Die woorden heb ik al zo vaak gehoord.
Het raakt me, ook al zeg ik van niet.
Maar nu, na alle resem ongeluk én geluk al dit jaar,
heb ik het gevoel dat ik wil schreeuwen:
“Oh nee? Denk je dat?
Dat zullen we nog weleens zien!”
Want wie blijft er op twee benen rechtstaan?
Deze mama toch wel!
Zelfs al val ik van mijn brommer af
of heb ik slapeloze nachten,
ik geef niet op! 
Als ik val dan ga ik meteen weer rechtstaan.
Ik sta klaar met mijn zorg:
zowel voor mijn werk als voor mijn gezin,
mijn huishouden, mijn vrienden, familie.
Alles draait verder, en ik ga door!
Ik hou het vol!

Meer dan een MaMa: SuperMaMa!

woensdag 1 maart 2017

"Mijn naam is MC Kleuver..."


 Ga naar McKleuver

"Mijn naam is MC Kleuver en ik schrijf voor het eerst op de blog van Silvy. Het eerste wat je van mij moet weten, is dat ik autistisch ben. En dat dat helemaal niet erg is.

Het maakt mij toch wie ik ben en tot hoe ik wil zijn. Ten slotte weet ik ook niet beter. Mijn autisme is vooral te zien aan mijn sociale vaardigheden, waar ik regelmatig trainingen voor heb gehad. Daarnaast ben ik niet goed in samenvatten, neem ik iets letterlijk als mensen dat niet zo bedoelen en ondervind ik zo af en toe met problemen als het anders loopt dan verwacht. Gelukkig ben ik wel uniek.

Ik, jij, allemaal
Uniek zijn betekent letterlijk dat er maar één van is. Dat is natuurlijk helemaal waar. Van elk mens, elk dier en elk ander organisme op deze planeet is er maar één. Uniek zijn is kostbaar. Dat is de boodschap die ik met deze blog aan ieder wil meegeven. Het maakt niet uit wat je met je leven doet, als je er maar plezier in hebt. Dat is voor mij het belangrijkste. We doen er namelijk allemaal toe. Een aantal andere woorden die bij uniek horen zijn: ongewoon, fantastisch en alleen in zijn soort. 

maandag 27 februari 2017

Brief aan mijn... Fiets!


Geen brief aan ik als zestienjarige, ook geen brief naar mijn ik binnen tien jaar. Maar wel een liefdesbrief... Met een knipoog, te lezen met een brede glimlach.  "Ik heb je bedrogen, heb spijt me! Kunnen we de samen de zware literatuur dragen? Laten we onze benen in de lucht gooien, en samen door de natuur rijden!"



Liefste fiets,

In de zomer ben je mijn beste vriend, dan kan ik echt van je genieten. Je bent dan voor mij echt onmisbaar. Ik zal nooit de momenten vergeten wanneer je me laat glijden naar beneden van de berg af, terwijl ik dromerig mijn benen omhoog van de pedalen gooi… Dan kan ik zo genieten van jou en onze vrijheid! 

zondag 26 februari 2017

In de kijker: Dorien: "Onmenselijke gezondheidszorg!"



Hebben jullie het al gelezen? Deze pakkende tittel nodigt meteen uit om erop te klikken: 

Als Dorien naar het toilet wil, moet ze dat drie dagen 

op voorhand vragen: "Elk greintje menselijkheid 

is verdwenen in de gezondheidszorg."


Klik hierboven maar eens, en lees mee. Want dat was de hoofdzin in een pakkend artikel op de site van het Nieuwsblad... Waar ik eerder uit mijn ervaring voor een andere zin zou gekozen hebben, omdat die mij het meeste bijblijft na het lezen van dit artikel:

Toen ik dit gelezen had, had ik zoiets van: "Wat?!" Ongelooflijk! Hoe kan iemand zoiets zeggen? We moeten tijd maken voor onze mensen! Jullie zouden misschien zeggen dat zo'n uitspraak overdreven is, maar ik denk dat mensen hier in België ook wel negatieve ervaringen hebben... Dit mag eens meer in de kijker komen te staan want:

Er is geen tijd genoeg meer om de perfecte aangepaste zorg te bieden! 

En inderdaad niet alleen de zorgvrager wordt gefrustreerd, maar ook de hulpverlener ziet erin af. Want zij doen dit met hun hart, maar er is zoveel druk... Veel mensen beseffen het inderdaad niet, staan er niet bij stil... Tot je er zelf in beland en deze wereld leert kennen... Respect voor mensen die elke dag de strijd aangaan om toch goeie zorg te willen leveren! 

Silvy 

zaterdag 25 februari 2017

Week tegen Pesten: mijn gedicht.




Eigenlijk is de week al voorbij... En daar heb ik spijt van, want ik behandelde deze rubriek heel graag. Het was een emotionele week met eerlijke en aangrijpende verhalen... Ik zal deze week niet vergeten, en nog vaak dit onderwerp in de kijker zetten!

Als afsluiter wil ik mijn zelfgeschreven gedichtje met jullie delen: 


vrijdag 24 februari 2017

Verhaal van Joyce, Week tegen Pesten.




Wat ben ik enthousiast dat ik weer een eerlijk verhaal met jullie mag delen! Vandaag een oprecht verhaal van Joyce. Op haar blog kun je lezen over haar leven met Lupus en

"hoe ik mezelf probeer te ontwikkelen en opzoek ga naar een manier om steeds dichter bij het bereiken van mijn doelen en dromen te komen."

Bedankt Joyce om jouw openhartige belevenissen met ons te delen in deze rubriek! 
Blijf vooral jezelf! Want ook jij bent uniek en mooi zoals je bent! 

Liefs Silvy 




Hoi! Mijn naam is Joyce, ik ben 24 jaar en blog op www.enjoycelife.nl. Ook ik zou graag mijn verhaal willen delen in de Week tegen Pesten. Zowel op de basisschool als op de middelbare school ben ik gepest. Jarenlang, tot ik voor mezelf opkwam en er iets tegen deed.  Ik vind het goed dat er een week is waarin er aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp, want het lijkt nog steeds of er een taboe op heerst en het komt nog steeds veel te vaak voor. 


De eerste jaren van de lagere school gingen prima. Eigenlijk herinner ik me er weinig van, misschien omdat ik te jong was of misschien heb ik die tijd diep weggestopt. Ik had altijd best een aantal kinderen op mijn kinderfeestjes en werd op mijn beurt bij hun uitgenodigd. Toch ging het ergens mis op een gegeven moment. Hoe of wat precies weet ik niet precies, maar ik leek er buiten te liggen. Zelfs een van mijn vriendinnen deed mee met de pesters, achteraf gezien waarschijnlijk omdat ze bang was zelf slachtoffer te worden.

donderdag 23 februari 2017

Week tegen Pesten: Ongelukkig in de jaren '70.




We zijn bijna op het einde van deze rubriek: Week tegen Pesten. De week loopt op zijn einde, maar daarom wil ik er niet mee stoppen om er aandacht aan te schenken! Vandaag het verhaal van iemand anoniem, die in de jaren '70 al het pestgedrag beleefde... 

Bedankt om jouw verhaal met ons te delen! 

Liefs, Silvy 


"Het pesten begon al in de lagere school bij de zusters, wij werden enorm gepest met onze familienaam. Maar al bij al viel daar het pesten nog mee want ikzelf trok me er niet veel van aan en liet ook niet zien dat dit me wel degelijk pijn deed.

Het begon allemaal erger te worden in de middelbare school, ik droeg een beugel en lispelde daardoor een klein beetje en daarom werd natuurlijk gelachen en gescholden. Ik probeerde me ook daar niet te veel van aan te trekken maar het pesten werd erger en erger.

Tijdens de rit op woensdag namiddag met de schoolbus was er geen begeleiding, wij als tieners werden verondersteld braaf te zijn en " verstandig " genoeg om geen kattenkwaad uit te halen. 't Was daar dat al het pesten nog verergerde...

dinsdag 21 februari 2017

Gastenblog bij: Dochterlief.


 Ga naar dochterlief.nl

Dit weekend mocht ik voor Romy op Dochterlief.nl een Gastenblog schrijven. Het is meer een vragenlijst, je komt er enkele nieuwe dingen te weten over ons. Het is echt eens: 

mijn dochter Roselinde en ik, extra in de kijker... 


Bedankt Romy voor de leuke samenwerking! 
Je vind haar hier op Facebook.


Liefs, Silvy

maandag 20 februari 2017

Deel 2: Verhaal van Nikki, Week tegen Pesten.


 Ga naar Mama Nikki's blog


Het is overweldigend… Dat zoveel ongeluk in één leven past, ongelooflijk! Maar als ik naar m’n eigen leven kijk of naar dat van anderen in mijn omgeving, dan merk ik dat er wel degelijk zoveel miserie in één leven past… Ik mag online kijken of de lat hoger leggen en in de wijde wereld gluren, er is veel problematiek op deze blauwe planeet. Niet alleen over de oceaan of bij de buurlanden, maar misschien ook wel jou in de straat.
Daarom vind ik het zo dapper van Nikki dat zij haar verhaal met ons deelt! De stap om zoiets online te durven zetten is groot. Ik heb veel bewondering voor je Nikki!

Veel succes in je verdere leven met je gezin! Ik wens je alle geluk en liefde toe, want dat verdien je! Jij bent het waard! Jij bent mooi zoals je bent! 

Hoe pesten zo drastisch een leven kan veranderen... Stop met pesten!

Liefs, Silvy


Vandaag lees je mee met het tweede en laatste deel van het pakkende verhaal van Nikki:


"Na een tijd vertrouwde ik weer een beetje mensen. En natuurlijk, de verkeerde. Ik had met een meisje afgesproken om naar Amsterdam te gaan. Ik was ondertussen 15 en ik ging dan ook stiekem. Mijn ouders wisten niks. Dat is tot de dag van de dag 1 van de zwartste dagen uit mijn leven. Het meisje, wat een vriendin was dacht ik, moest plotseling weg. Geen probleem dacht ik, ik loop wel naar de metro en ga naar huis.

zondag 19 februari 2017

Aangrijpend verhaal van Nikki, Week tegen Pesten.


 Ga naar blog van mama Nikki

Ze groeide op als een onzeker, maar zeer lief kind. Ze was altijd erg verlegen, maar voor iedereen in haar omgeving erg lief. Wat ze ons nu gaat vertellen is dan ook nauwelijks te bevatten, dat zoiets gebeurd is bij zo'n jong meisje... Lees hier mee met het aangrijpende verhaal van Nikki... 

Ik vind het heel dapper van Nikki dat ze zo haar emoties met ons wil delen! Ze wil dat de echte waarheid bovenkomt, dat mensen weten wat er kan gebeuren en hoe. Sterkte Nikki, en bedankt dat je wil meewerken aan deze rubriek! 

“Het begon allemaal toen ik 8 jaar was. Ik liep vaak met mijn broer naar school, maar soms ook alleen. Die ene dag liep ik ook alleen. En toen gebeurde het ergste wat je je kan bedenken...

zaterdag 18 februari 2017

Verhaal van Anne: Week tegen Pesten.


 Ga naar de site a-typist


Lees mee met het verhaal van Anne, 28 jaar. Zij is een bijzondere dame met chronische migraine. Een ondernemer met een eigen bedrijf die daarbij ook nog eens autisme heeft, maar toch zo dapper is om zelfstandig te worden! Zij deelde verleden jaar met de Week tegen Pesten haar verhaal op Facebook. Ik mocht dit van haar vandaag terug in de kijker zetten. Ikzelf herken er zinnen in die ik zelf ook in mijn eigen levensverhaal zou kunnen plaatsen… Spijtig, dat net zulke verhalen zo herkenbaar zijn voor veel mensen! Want ook buitensluiting is een vorm van pesten!

Op haar eigen blog: http://a-typist.nl vind je veel van haar terug. Maar deze zin zal me zeker bijblijven:

 ‘Anne is een soort Dreft: een klein beetje van haar heeft een groot effect.’ 


 Ga naar haar site a-typist.


“Afgelopen week was de Week tegen Pesten. Of zoiets helpt? Joost mag het weten. Maar
wat mij betreft is het goed als er eens per jaar extra aandacht voor is. Daarom schrijf ik ook mijn persoonlijke ervaring op. Voor iedereen die er misschien herkenning of hoop in vindt, voor jezelf of je kinderen.

vrijdag 17 februari 2017

Start Week tegen Pesten



Vandaag begint de Week tegen Pesten. En omdat ik met mijn blog de nadruk leg op: wees jezelf! Sluit dit onderwerp heel erg aan op mijn visie. Want iedereen is mooi en uniek op zijn eigen manier! 

Pesten is iets verschrikkelijks, en toch zouden er meer mensen moeten bij stilstaan... 

Dus open ik hierbij een nieuwe rubriek, omdat mensen die gepest zijn daar gevoelens van meedragen voor de rest van hun leven... Die verhalen wil ik in de kijker zetten. Om aan de pesters te laten weten: leg je handen op je hoofd, kijk in de spiegel. Waardeer het mooie in elke persoon. Want samen zijn we mensen die niets liever willen dan deze wereld mooier maken! 

Ik begin onze eerste dag met een ouder liedje, maar wel met een frisse tekst. Tijdloos, met een sterke boodschap! Het liefde blijft hangen in mijn hoofd, en heeft altijd een inspiratiebron voor me geweest... Walter Grootaerts & Mozaiek LEEF 

Silvy


Niemand hoeft alleen maar goed of slecht te zijn
Niemand is alleen maar zwart of wit
Iedereen is anders
Anders dan je verwacht


Niemand die alleen maar haat of liefde voelt
We zijn allemaal een mens van vlees en bloed
En we kunnen niet perfect zijn
Want niemand weet hoe dat moet


Leef, met je eigen talent
Iedereen is mooi en je bent wie je bent
Leef, met jezelf en elkaar
Iedereen is blij met dat ene gebaar

donderdag 16 februari 2017

Lichtgevend in het donker.



Krijgen de kinderen op school als verjaardagscadeautje lichtgevende figuurtjes en sterretjes... Wat doe ik daar nu mee? Want die blijven bij ons nooit lang plakken op de muur hoor, en aan een touwtje omhoog hangen vind ik ook al zo een onhandige klus. Wel, ik heb de oplossing gevonden!

Mag ik jullie vandaag inspireren met mijn idee? 

Je hebt niet veel nodig: een stevige canvas en wat kleurtjes. Doe wat krachtige knutsellijm op de figuurtjes, laat rustig drogen. En doe dan het licht uit! Onze kinderen vinden het fantastisch als ze hun fonkelende figuurtjes zien als ze in hun bed duiken! 

Liefs, Creatieve MaMa Silvy 


Knutselen met Foam klei



Knutselen met de kinderen in de week van Valentijn... Met als boodschap: 

je liefde voor iemand kan je élke dag tonen. 

Dat kan voor een vriendje, maar ook voor de liefste juf! Met wat papier en Foam klei kan je al snel iets mooi's toveren... Creatieve handjes aan het werk. Omdat een zelfgemaakt cadeautje zo uniek is en veel leuker te ontvangen!

Liefs MaMa Silvy