Kerstmis afgelopen met onmacht.

Wat een miserabele afloop van de kerstdagen! Een onverwachte wending van warme kerstsfeer, naar tranen die ongecontroleerd van mijn wangen rolden... Feestvreugde maakte plaats voor verdriet en vooral onmacht...

Ik zag veel blogs op het net voorbijflitsen, over de Kerstdagen met de overvolle gedekte tafels en de vele gekleurde cadeautjes… Ook hier waren de cadeautjes uitgedeeld. Onze kinderen zaten opgewekt te spelen en af en toe een oogwenk naar de televisie waar de kerstfilms elkaar opvolgden.

We hadden net verrukkelijk gegeten en ik stapte naar buiten met een bordje restjes voor onze poes Loulou. We hadden wat eten over, en ik wou dat verdelen over onze beestjes. Ons Loulou is binnenhuis opgegroeid, maar ze is een buitenkat geworden. Niet dat ze niet meer binnen mag hoor, maar ik denk vooral dat onze hond Boomer te erg op haar jaagt om te spelen en ze zo de rust van de buitenwereld opzoekt.

Ze slaapt in het hooi van de schapen, in de stallen van onze buurman. In onze eigen stal liggen dekentjes en staan altijd korrels en vers water.

Ze is heel tam en komt altijd lief spinnen als je haar naam roept. Of ze komt voor het raam zitten als ik aan het koken ben.

Zo ben ik ook van gewoonte als ik met een extra bordje lekkers in mijn hand sta te roepen, dat ze dan meteen antwoord geeft. Maar deze kerstavond was anders…

Ik hoorde haar pootjes niet trippelen op het dak, ik hoorde alleen een klagend miauw en ik besefte meteen dat er iets mis was… Andere dagen springt ze moeiteloos door het kleine raampje waar ik haar dan op het dak van het konijnenhok haar bordje eten neerzet. Maar nu sprong ze niet meteen door het raam, dus ik besloot meteen de deur van de stal ernaast te openen. Ze kwam naar buiten meteen gejaagd naar het bordje dat ik op de grond zette. Schrokkend begon ze te eten. Maar ik bespeur iets dat niet klopt, bij mijn moedergevoel gaat een belletje rinkelen… Ze is vermagerd en ze zat niet normaal op haar pootje neer plus ik observeerde een grote gapende wonde aan haar been. Meteen schoot ik in actie, ik nam haar voorzichtig op. En troostend repte ik me naar binnen. Meteen begin ik op mijn man te roepen, die rap naast ons stond. Ik installeerde ons op de grote tafel, maar doordat ze zat te eten konden we de wonde niet meteen gadeslaan.

Een geluk dat de kinderen net gaan slapen waren boven, want wat we te zien kregen aan haar been was niet mooi om te zien… Een gapende wonde, haar bot was duidelijk gebroken. Mijn man en ik begonnen te overleggen… Dat we haar zouden binnen houden stond al snel vast. In een transport bakje, want springen: onmogelijk. Dat is een feit. Het is dat moment Kerstavond, 22u30. Geen moment meer om een dierenarts te bellen. Mijn hormonen en mijn gedachten deden mijn hoofd draaien. Loulou is geen jonge kat meer, gaan ze haar pootje afzetten? Beginnen ze daar nog aan op zo een oude leeftijd? Wat als ze niet meer uit de verdoving komt? Wat als ze helemaal niet meer de ochtend haalt?! De tranen rolden over mijn wangen, ik heb me moeten afzonderen in de woonkamer want ik was te emotioneel.

Onze huisdieren komen van bij organisaties waar we “dierindekou” en "VZW Wheels 4 Animals" helpen. Zo hebben wij al enkele lieve poezen, honden, konijntjes, … een nieuwe thuis kunnen schenken. Mijn man stuurde meteen een smsje naar een organisator. Hoe pak je dat aan met die feestdagen? Wat een geluk dat we meteen een reactie kregen, en zo stonden we de ochtend nadien al om 8u aan de deur van de dierenartspraktijk. Toen ik zag dat Loulou de ochtend gehaald had, had ik nieuwe moed om mijn tranen te bedwingen. Wat moet dat een sterk beestje zijn! Zo die pijn verbijten! We kregen al meteen nog meer goed nieuws want de dierenarts zou haar pootje direct amputeren. De gebroken botjes zaten al te ver over elkaar, spalken was geen optie meer. Maar de verdoving mocht geen probleem zijn. Ik was al meteen een heel pak geruster!

Ons Loulou is al heel lang bij ons, al van in het begin is het echt mijn kindje geweest. Vroeger zat ze veel binnen te knuffelen op de zetel, maar ik denk door onze drukte dat ze naar buiten gejaagd is. Ze komt nu vaak op me roepen, en dat breng me altijd een glimlach op mijn donkere dagen.

Deze middag belden we naar de dierenartspraktijk en we ontvingen alleen maar goed nieuws. We mogen ze al gaan afhalen! Ze is goed ontwaakt, ze eet en ze drinkt al flink! Wat ben ik zo fier op haar!

Ik ben heel blij dat ze nu geen pijn meer moet hebben. Wat zal ze afgezien hebben, daar mag ik niet aan denken. Had ik niet met dat bordje eten naar buiten gegaan… Had ik wat vroeger naar buiten gaan kijken… Ik mag niet in ‘als’ denken. Dat doet mij tilt slaan. We weten niet wat er gebeurd is. Heeft ze gevochten? Heeft ze een schop van een schaap gekregen? Of is ze overreden?

Het belangrijkste is dat we haar nu terug bij ons hebben. Dat ze nog een lange tijd door ons kan vertroeteld worden. 

Mijn man wil ze niet meer buiten laten, angst dat ze niet meer kan springen. Maar volgens mij kan ze perfect met haar drie pootjes leven, en zal ze snel dapper vanboven op de kast naar ons beneden toe kijken!

Wat een Kerst! Deze zal ik me nog lang herinneren!

Liefs, MaMa Silvy