"1 nov" door Oma

Oma Emotie is een pagina die een heel boek laat opendraaien over mijn mama. Maar nu stuurde ze me toch een heel pakkende mail toe... En ik kon er niet onderuit om deze te delen met jullie, vooral omdat het voor iedereen een speciale dag is vandaag:

1 november, Allerheiligen… Neen, we denken natuurlijk niet enkel op Allerheiligen aan alle dierbare mensen die we verloren zijn. Maar ook aan onze dieren, ze zitten voor altijd diep in ons hart.

Ik vraag me af hoe het hun daarboven zou vergaan… Het is raar, maar ik droom de laatste dagen veel over dierbaren die in de hemel zijn, ik denk veel aan hun. Als ik het liedje “Du bist mein ganser hert” uit de operette “Land van de Glimlach” hoor, dan dwalen mijn ogen automatisch naar de foto hier aan de muur en denk ik: “Ach pa, waar is de tijd dat wij samen naar muziek luisterden?”

Oma Renéé die zo mooi het Brussels accent kon praten, zouden ze haar daar in de hemel ook verstaan als ze het over “Lisabet Tailoor” heeft, of over de “contrabuze”. Opa André die zo graag lachte en moppen vertelde. En al onze dierbare vrienden waar we jammer genoeg zo vroeg afscheid moesten van nemen. Zouden ze daar in de hemel ook kunnen zwemmen of duiken tussen tropische vissen en adembenemende koralen?

Ik hoop dat al onze dierbaren daar boven gelukkig zijn, dat ze kunnen zien hoe wij het hier op aarde verder doen zonder hun. Dat ze weten dat er kleinkinderen zijn, achterkleinkinderen... Ik hoop van harte dat ze daarboven geen pijn hebben, geen honger en geen kou.

En misschien zitten ze allen samen gezellig wat te keuvelen over ditjes en datjes, misschien zeggen ze wel: “Kijk daar die schatten van kinderen die lijken wel op ons hé, die halen dezelfde deugnietenstreken uit als wij vroeger.” Ach wisten we het maar en konden we maar een boodschap sturen, even gaan bijpraten of gewoon afscheid nemen.

Over de regenboogbrug zijn ze allemaal gegaan een voor een. Maar niet alleen ons mensenvrienden maar ook onze lieve schatten van dieren. Dan denk ik aan Benno, Cupido, Samson, Flip en Pietpatoet, Bruintje, Zwartje en alle andere lieve dierenvriendjes.

Ik heb vroeger nooit de liefde gekend die je van een hond kan krijgen. Wij haalden Klara in huis en mochten haar 7 jaar 2 maand en 15 dagen in ons midden hebben. Het is nu juist iets meer dan een jaar geleden dat we ze lieten inslapen. Nog steeds gaan mijn gedachten elke dag even naar haar... Ik kan het niet beschrijven.

Zopas las ik een tekst die me deed huiveren, deed rillen en deed huilen. Ik heb toestemming gevraagd aan de schrijver om de tekst te mogen publiceren. “Mag ik?” van Henk Schiphorst.

Terwijl ik hier zit te tikken krijg ik nog steeds rillingen want het is zo mooi verwoord... Net alsof ik het zelf zou geschreven hebben. Ik wil het graag opdragen, niet alleen aan de dieren maar aan iedereen die daarboven is, ik mis ze allemaal een na een…

Oma Greta.