Tijdloos gedicht

Gisteren kreeg ik een mail van mijn mama, met weer iets passend voor "Oma Emotie".
Een gedicht dat ze gevonden heeft in haar gedichtenbundel, geschreven enkele maanden voor ze 20 jaar werd. Ze stuurde het toen op naar de 'Panorama'. Dat was toen een weekblad zoals je nu de 'Humo' of 'De Joepie' hebt. Ze won er toen een zogenaamde "Gouden pen" mee. Nee, natuurlijk geen echt goud, gewoon een blinkende pen met een ingebouwd digitaal klokje. Ze verteld me in haar mail dat dit 36 jaar geleden in 1980 iets heel nieuws was zo'n digitaal klokje. Die vulpen heeft ze nu spijtig genoeg niet meer, maar haar gedicht staat nog wel in haar gedichtenbundel. Die tot nu nog altijd veilig bewaard heeft. Mijn mama vind het raar dat wat ze schreef 36 jaar geleden is... Omdat het nu nog steeds héél reëel is... 
"Is er dan niets verandert?" Vraagt ze zich af... 

MaMa TeiGetje Silvy


Lees mee: 

Rijkdom en armoede.

Is het niet erg hoe alles ongelijk is verdeeld op aarde,
kijk naar ons en dan naar de anderen; zie je het verschil?
Waar wij niets om geven heeft voor hen zovéél waarde;
Dat zoiets bestaat dat is toch niet Gods wil.

Terwijl wij hier lekker zitten te eten en van alles te smullen;
we hebben van alles genoeg, soms zelfs tevéél;
zit ergens ver weg een meisje met donkere krullen
te bedelen om toch een beetje van het deel.

Waarom gooien ze de tomaten zomaar in zee,
en waarom laten ze de bloemkolen rotten?
Denken ze dan niet aan die mensen? Oh nee,

ze kopen liever vliegtuigen en maken robotten.

Misschien zal op een dag ooit iemand zeggen: "Nu is het gedaan!
Laat ons die mensen helpen en alles gelijk verdelen.
Met jullie robotten en al de rest... Loop naar de maan!
Begrijp dan toch wij hebben hier genoeg om te delen."

Laat ons hopen dat er ooit zo iemand komt, en dan zullen
er geen honger en armoede meer bestaan.
Maar tot dan zal steeds iemand met donkere krullen
al bevend om wat eten te bedelen staan.

geschreven 23 januari 1980 door mijn mama.