In mijn omgeving zijn er veel ouders met
kinderen van dezelfde leeftijd als onze kinderen. Daarom wordt er ook zoveel
vergeleken onder elkaar. Bij hun is het misschien een automatisme. Denken ze er
niet meer bij na. Maar moet het nu echt zo vaak gebeuren? Ik ben het vaak zó
beu...
Het begint al van bij de zwangerschap. Foto’s
van bolle buiken worden al op fb gegooid. Het liefst opvolgend van elke maand
met mooi de datum en de evolutie erbij. Later heb je een groeimeter tegen de
muur met streepjes. Wel de vergelijking is hier maar klein…
Dan volgen de uitspraken: "Heb jij
kwaaltjes? Waar had jij last van of pijn? Hoe ben jij bevallen? Oh, jij mét
epidurale? Ik zonder! En ik zoveel uur in de kliniek, en na zoveel dagen was ik
al naar huis."
Eigenlijk wel straf, daar babbelen we allemaal
over. Maar over gevoelens wordt amper gesproken met elkaar. Depressie of tepels
die pijn doen, zulke onderwerpen zullen amper besproken worden. Tenzij het
tegen je beste vriendin is. Dan nog zal je niet toegeven dat je niet meer kan
omdat je tientallen slapeloze nachten achter de rug hebt. Of dat je het hele
huis lopen kuisen hebt omdat je nestdrang hebt. Om maar te zwijgen over dat
piekeren dat alles op tijd wel in orde komt.
Mama’s stop met vergelijken tegen elkaar! Elk
gezin is anders! Alle ouders gaan er anders mee om, situaties zijn altijd
anders. Na mijn drie zwangerschappen, geloof me: elke zwangerschap, elk moment
en elke bevalling zijn in alle opzichten anders! Dus stop met vergelijken en
stop met dat opscheppen tegen op elkaar.
Dan worden de kinderen groot:
"De mijne kan al kruipen. Hier zijn de eerste stapjes gezet.
Mijn dochter mag al naar school. Kijk, ze kan al fietsen! Dit zijn haar cadeaus
voor haar verjaardag! Volgende week een spetterend verjaardagsfeestje. Wat zijn
we fier, hij kan zijn naam al schrijven. Eerste leerjaar, we leren lezen. De
eerste melktand is eruit! Joepie, we kunnen zwemmen." En zo gaat dat
lijstje maar door en door… Altijd dat vergelijken en stoefen. Precies we doen
een wedstrijd om het eerste dit en om het eerste dat. Wat ben ik dat zo
moe.
En dan de statussen op fb erbij, of foto’s die iedereen moet
gezien hebben. Vroeger ging ons bomma nog eens rond met een oude fotoalbum, dat
was tenminste nog gezellig! Of vertelden onze ouders nog eens wat bij de
bakker! Dat ouders onder elkaar stoefen op hun kinderen aan de
schoolpoort, dat feit is in de tijd wel niet veranderd… Wat doet de tijd toch
met ons? Wat doet het internet met ons? Gaan onze kinderen als ze volwassen
zijn hun héle leven in detail op het net kunnen lezen? Ik vrees ervoor…
MaMa TeiGetje Silvy
Ik zet nu één foto online. (Geen 14 foto's op fb...)
Een oud kiekje van ons Roselinde toen ze net leerde stappen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!