Mijn leven als kat?

Moest ik een kat zijn… Dan had ik nog ? levens…

Soms heb ik een gekke gedachte, en deze week is er een in mijn kopje gekropen die ik met jullie wil delen. Een onnozel idee, maar wel eentje met veel waarheid erin verscholen. Want wat zouden we doen als we zouden leven als katten? Want die dieren hebben negen levens. Stel je eens voor dat je negen levens had… Zouden we het dan minder erg vinden om er eentje af te geven, of een leven zelf te verkorten?

Als ik voor mijzelf begin te tellen, dan ga ik van 9 naar 0.

Dan neem ik één leven af voor al de pesterijen op school. In het lager onderwijs, en in het middelbaar. Elk jaar zijn er wel personen geweest die het leuk vonden om me te pesten. En pesten is lelijk, want het gooit je zelfzekerheid zo de diepte in. Ik was nooit echt populair met mijn bril vanaf de tweede kleuterklas. Nu dezer dagen ben je mee met de mode met een kleurrijke beugel, maar in mijn jonge jaren werd je meteen “beugelbekkie” genoemd. Als je de kranten nu leest of naar het nieuws kijkt, zijn er veel kinderen die zelfmoord plegen omwille van pesterijen… Hoe erg die pesterijen kunnen worden wil ik me niet kunnen voorstellen, dan vielen ze bij mij nog mee met enkel het: “Je mag niet met ons spelen!” Maar een kind zijn zelfbeeld gaat er toch erg van omlaag…

Daar geef ik ook meteen mijn tweede leven af. Want wat daarop volgde in mijn tienerjaren was een scheiding van mijn ouders. Lap, weer een donderslag voor mijn zelfvertrouwen. Nu in dit tijdperk ben je geen uitzondering meer, en kan je met veel mensen praten en je hart luchten. Maar toen in mijn omgeving was ik de eerste, zo voelde ik me toch. Ik voelde me alleen. En alleen dat gesprekje met de leerkracht was niet voldoende om me op te krikken. Punten daalden naar beneden. Maar stilletjes aan kroop ik het dal weer uit.

Mijn derde leven zouden mijn ‘beste’ vrienden wel afgenomen hebben. Vriendschappen waarvan je denk dat je ze kan vertrouwen. Maar het zijn gewoon de verkeerde mensen die je slechte keuzes laten maken. Ik heb nooit gerookt of andere rommel genomen. Maar ik had wel ‘vrienden’ die me naar het verkeerde pad wouden leiden. Een geluk dat ik snugger genoeg was om de signalen te herkennen en weg te lopen.

Het vierde leven gaat naar liefdesverdriet. Jong of oud, op elke leeftijd kan je daarvan afzien. Zeeën vol tranen heb ik gehuild, zakdoeken vol om die éne speciale jongen… Iemand die onbereikbaar was, of iemand die me niet zag staan. Emoties volgden elkaar op als in een rollercoaster.

Nummer vijf, zou het leven zijn dat meegaat met een ander leven. En dan heb ik het over verlies van een dierbare. Onverwachtse sterfgevallen van vrienden en familie raakten me heel diep. Van de ene had ik al wat meer verdriet dan de andere, maar telkens lieten ze een leegte achter in mijn hart. Een gemis van iemand waar ik geen afscheid van kon nemen, doet me pijn. Maar ze leven verder in mijn herinneringen.

Mijn zesde leven zou naar een slechte gezondheid kunnen gaan. Genoeg ziektes die ik zou kunnen opnoemen met een geneeskunde boek bij me… De lijst is eindeloos. Om maar te zwijgen over het lelijkste beest: kanker. Maar hé, ik mag me gelukkig prijzen dat ik gezond ben, dat is me zoveel waard!

Zeven is voor financieel gedoe. Ik heb dan wel een dak boven mijn hoofd, en alle dagen eten op mijn bord. Maar de rekeningen komen ook elke maand in de bus, en soms is het moeilijk om het hoofd boven water te houden. Elke maand ben ik blij dat ik met alles rondgekomen ben, en dat die eerste dag de pre er weer opstaat. Ik mag niet denken aan mensen die in de kou op straat leven, met kinderen en geen geld om pampers of melk te kopen.

Dan krijgt het lot mijn achtste leven. Je moet het maar voorhebben, op straat oversteken en een auto je overrijden. Met de auto een ongeluk hebben, of een treinbotsing ofzo. Dat is het lot, en als die je komen halen kan je er niets meer aan doen.

Dan kom ik aan negen… De laatste kans. Dan heb ik het nog niet gehad over depressief zijn. Want dat is nog het kwaadste. Positief blijven, dat is de boodschap. Dan overleef ik dat laatste negende leven wel. Genieten van de kleine dingen, van mijn gezin. En geloven in de liefde.

Laat ik dan vooral niet gaan denken aan oud zijn. Want ouder worden dat is niets, maar oud zijn dat is wat anders. Ik werk in de zorg met oudere mensen, ik mag niet te veel nadenken over wat bij mezelf nog komen kan. Dementie, eenzaamheid, niet kunnen leven zonder hulp, … Lap, daar gaat ook mijn negende leven! Ik heb maar één troost: als kat zal ik blijven gelukkig spinnen, knorren en knuffelen! Want ik zal genieten van elk moment, van élk leven! Genieten van elke dag, en dankbaar zijn voor alles. 

Wees positief! Geniet van je leven! Leef je leven!

Volgende keer schrijf ik wel iets positievers! :) Het leven van een spin met acht poten, of over een hondenleven. :)

MaMa TeiGetje Silvy

(Eerste twee foto's zijn van mijn jeugdvriendje Zwartje... 
De derde foto is een foto van mijn oudste vriendjes: Benno en Cupido.)