Ik in een doos?!

Soms als ik dezer dagen nadenk

dan heb ik het gevoel

dat ik ben opgevoed

in een gesloten kartonnen doos.

Mijn jeugd bracht ik door

in een doos.

Positief!

Een doos met zes zijden

beschermde me tegen de buitenwereld.

Zacht en warm.

Vol liefde.

Vol ontdekkingen en avontuur.

In de doos.

Alleen ik

en een kleine wereld

van familie en school.

Alleen ik

en een verzameling

van speelgoed.

En als ik eens viel

dan belande ik

op de zachte kant van de doos.

Beschermend.

Mijn leven als tiener

ook in een doos.

Zes muren om me heen.

Beschermend, maar té beschermend.

Zes muren zonder ramen

om naar buiten te kijken.

Alleen mijn eigen kleine wereldje

en geen zicht op andere wijde werelden.

Ik had geen idee.

Geen ramen, maar ook geen deuren.

Geen andere keuzes

alleen één rechte lijn:

studeren en werken.

Stiekem uitgaan.

Einde, één lijn.

Ik ontmoette de juiste mensen.

Opeens kregen mijn muren ramen.

Eerst kon ik alleen maar kijken,

vanachter de tralies gluurde ik stiekem naar buiten.

Ik leerde zien. Ik leerde en ontdekte.

Sleuren en trekken,

ik kreeg die ramen uiteindelijk op een kier.

Maar ik bleef opgesloten

achter mijn tralies.

Vallen en opstaan.

Mijn muren waren zo zacht niet meer.

Ik probeerde mijn muren zelf te verbouwen,

op bakstenen viel ik nu neer.

Tranen heb ik gehuild,

oceanen vol.

Zo verging het karton,

en zo merkte ik dat de wereld hard is.

Maar een doorzetter zoals ik ben,

ik dreef door op mijn tranen.

Bij de juiste vrienden verzamelde ik hout,

en zo bouwde ik mijn eigen deuren.

Ik leerde bij, en studeerde.

Langzaam gingen die deuren open.

Eerst sprong ik af en toe met één stap buiten,

om daarna snel terug tussen mijn veilige muren te duiken.

Maar op een dag maakte ik een keuze,

ik nam de juiste deur.

En zo koos ik voor de vrijheid.

Met de juiste mensen om me heen,

leerde ik veel nieuwe dingen kennen.

Die werelden die ik alleen eerst maar zag

vanachter mijn ramen.

Werelden vol met keuzes achter deuren die opengingen.

Werelden waarvan ik het bestaan zelf niet kende.

Vallen en opgevangen worden op het gras.

Opstaan en er veel geleerd van hebben.

Nu vele jaren later,

volwassen gegroeid, kinderen en getrouwd.

Nog steeds deuren met keuzes om me heen.

Maar ik mag ze zelf bouwen,

zelf kiezen.

En als ik val, dan is het zachte gras er om me op te vangen.

Doet het pijn dan huil ik,

maar sta ik op en heb ik eruit geleerd.

Ik ben vrij.

Ik ben mezelf.

Ik leer.

Ik geniet. 

MaMa TeiGetje Silvy