zondag 11 september 2016

Een goeie keuze


Soms heb ik als mama van vier angst voor de toekomst van onze kinderen. Ik denk dat iedere mama daar wel eens bij stilstaat? We weten niet hoe de wereld in zijn werk zal gaan in de toekomst. Of welke mensen er dan rondlopen. En dan denk ik nog niet aan extreme dingen: zoals aardbevingen, oorlog of vervuiling. Maar nu denk ik aan hoe volwassen en verstandig onze kinderen zullen worden. Zullen ze de goeie keuzes maken om op het rechte pad te blijven? Zullen ze een goeie job hebben? De drie kleinste zijn nog jong, maar de oudste is toch al wat ouder en dik in de tienerjaren. We staan er toch al bij stil welke studiekeuzes hij maakt. 

Vandaag hebben Ryan en Roselinde echt een pluim verdient. Roselinde dacht al dat ze een échte pluim kreeg, maar ik legde uit dat ze een dikke duim krijgen voor wat ze gedaan hebben.
Al twee dagen waren ze echt stout. En als ik zeg dat mijn brave kinderen stout zijn, dan betekend dat al iets. Want ik zeg dat niet snel. Maar nu waren ze echt zo vervelend. Ik had hun cadeautjes gekocht, maar dat ze in de kast lagen te wachten stimuleerde hun totaal niet.
Afbeeldingsresultaat voor mama tijger

Ze waren met hun drie in de tuin aan het spelen. Het was tijd om eten te maken en ik liep naar ons keukentje, toen ik net van achter de hoek Rodney zag aanhollen. Hij zag me niet staan, en doelbewust stapte hij op de koekjesschuif af. Stiekem opende hij de schuif en nam hij een wafel. (In een plastiek dat hij niet zelf kan openen.) Fier liep hij ermee naar buiten bij broer en zus op de trampoline. Hij gooide de koek op de trampoline. Verbaast keken Ryan en Roselinde op. Meteen zeiden ze tegen Rodney dat hij dat niet mocht nemen zonder mama te vragen. Ryan sprong van de trampoline en snelde meteen naar de keuken. Waar ik achter het hoekje alles waakzaam in het oog gehouden had. Net toen de schuif terug toe ging, sprak ik hem aan. Roselinde kwam er ook bij staan. Rodney hoorde ik buiten wenen. Als een muis waren ze alle drie bang, “Betrapt!” hoorde ik ze denken. Maar ze legden lief uit wat Rodney gedaan had.
Ik vertelde hun dat ik fier op hun was, omdat ze deze keuze hadden gemaakt om de wafel terug te leggen. Ik legde hun uit dat ik trots was. Dat ze een pluim verdient hebben omdat stoute kindjes de koek stiekem zouden opgegeten hebben. Hun ogen fonkelden, ze beseften echt dat ze iets juist gedaan hadden. Ik zei dat ze hiervoor een beloning verdient hebben en ik gaf hun hun verstopte cadeautje. Elk een klein zaklampje én een dikke groepsknuffel met ons viertjes. 

Jullie kunnen deze blog misschien overdreven vinden? Maar mijn mama gevoel maakte me fier omdat ze de juiste keuze gemaakt hebben. Nu is het een koek. Maar als ze groot zijn is eerlijkheid nog zo belangrijk. Stel dat ze ooit zien dat iemand iets fout doet, zullen ze voor elkaar klaarstaan.

Dat ze groot worden? Nog altijd maakt mijn mama hart zich zorgen. Maar dit kleine voorval van vandaag geeft me toch een rustgevend gevoel.


MaMa TeiGetje Silvy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!