Vandaag stond ik echt te kijken… Een groot respect moment voor een speciaal persoon
die ik zelfs helemaal niet kende.
Ik zat 's morgens op
de bus met nog een heleboel andere reizigers. Een hoop kletsende
bejaarde vrouwtjes, een slapende sminkdoos met een gigantische
muziekdoppen op haar oren, een smsende tiener, een nerveuze vrouw
prutsend aan haar handtas, …
Maar allemaal keken ze op toen we stopten aan die éne halte! Iedereen was plots alert en gesprekken werden gestaakt. Wat we zagen lokte veel oh en ah's uit… Want daar stonden 14 kleutertjes elk in een oranje fluovestje, met één juf. Een jonge begeleidster, één juf met 14 kindjes… Maar alle voordelen of kritiek schoten al snel naar de achtergrond van je geheugen toen ze naar de achterkant van de bus stapten. Want die kinderen waren een en al luisterend oor naar hun heldin. “ Lars stap maar naar achteraan, Mathias stap maar verder, zet je daar neer, Louise hou je vast… Aan de takken van de boven!” Zong ze met een vrolijke stem.
Ze leek niets te commanderen, maar ze had een zachte stem waar je rustig van werd. Alle kindjes hadden een zitplaats op een stoel bemachtigd en je hoorde haar zeggen: “Lucas, op wat zitten we op de bank?” Stilte… “Op je? … Kont! Ohhhh zeg!” Wat een vrolijkheid.
Maar allemaal keken ze op toen we stopten aan die éne halte! Iedereen was plots alert en gesprekken werden gestaakt. Wat we zagen lokte veel oh en ah's uit… Want daar stonden 14 kleutertjes elk in een oranje fluovestje, met één juf. Een jonge begeleidster, één juf met 14 kindjes… Maar alle voordelen of kritiek schoten al snel naar de achtergrond van je geheugen toen ze naar de achterkant van de bus stapten. Want die kinderen waren een en al luisterend oor naar hun heldin. “ Lars stap maar naar achteraan, Mathias stap maar verder, zet je daar neer, Louise hou je vast… Aan de takken van de boven!” Zong ze met een vrolijke stem.
Ze leek niets te commanderen, maar ze had een zachte stem waar je rustig van werd. Alle kindjes hadden een zitplaats op een stoel bemachtigd en je hoorde haar zeggen: “Lucas, op wat zitten we op de bank?” Stilte… “Op je? … Kont! Ohhhh zeg!” Wat een vrolijkheid.
“Kijk eens naar
die ramen en die sticker? Ja, dat is de nooduitgang!” Hoorde je ze
hun uitleggen. "Zoals een hamer..."
“Wie graag schone
zit, houd het proper tijdens de rit.” Las ze voor. “Je hebt een
ritje op de boot en een autorit. En nu maken we een rit op? De bus...”
De kinderen waren
niet lawaaierig zoals je zou verwachten, je had er geen last van. Ze
luisterden naar elk woord van hun heldin. Ze straalde rust uit. Spijtig dat ik moest afstappen en hun verdere reis niet kon bewonderen.
Respect!
Je moet het maar aandurven een een uitstap te maken met zo een boel
kindjes!
MaMa TeiGetje Silvy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!